IMG63 (5)

go typu na ziemiach pn-wsch dawnej RzpUtej i mir w ożywieniunirtin umysłowego zwt w inbiriir mm, sowań dziejami regionu (m. in. rozprawy J. Bartoszewicza, u Malinowskiego, wspomnienia L Chodźki, S. JundztSi t Morawskiego) i kulturą narodów slow. (informacje o roa. rudw umysłowym, współpraca autorów czeskich). Obszerny lit. reprezentował postromant przeciętność. Do współpracowników T.w. należeli m. in. W. Korotyński, J.L Kraszewski, A. Marcinkowski. A.E. Odyniec. L. Siemieński, W. Syrokomla, B. Trentowski.

M. STOLZMAN Czasopisma wileńskie Adama Ikmongo Kukań, Kr. 1973 fZesz Nauk. UJ. Prace HistliŁ 26|

Redakcja

TEKSTOLOGIA, autonomiczny dział wiedzy o literaturze, zespół metod filol. służących badaniu i ustalaniu poprawnego brzmienia tekstu i jego pochodzenia (np. ustalaniu autorstwa i czasu powstania). Przez tekst rozumiemy zarówno ostateczny kształt językowy nadany dziełu przez autora (znaczenie pry-mame), dostępny badaniu dzięki jego graficznemu utrwalę* niu. jak graficzny zapis owego kształtu, czyli językowo* -brzmieniowej warstwy utworu (znaczenie wtórne). Za po* prawny uważamy tekst zgodny z intencją twórczą autora. Przygotowanie poprawnego tekstu do druku w formie uzasadnionej jego charakterem i przeznaczeniem należy do zadań -* edytorstwa. Pracę nad ustaleniem poprawnego tekstu nazywano dawniej krytyką tekstu. Ma ona odległe tradycje, sięgające starożytności (—» filologia). Uprawiali ją filologowie dla ustalenia poprawnego tekstu utworów lit i zabytków językowych (np. uczeni-humantśn przygotowujący edycje dzieł pisarzy gr. i rzym.), historycy dla uzyskania autentycznego brzmienia źródeł dziejowych, wydawcy pism rei., np. bi-bliści dążący do oczyszczenia ksiąg kość. z —* apokryfów. Ze