IMG�59 (3)

pobierania krwi przez formy dorosłe następie jej ubytek z organizmu człowieka z obniżeniem ogólnej liczby erytrocytów do 1 miliona/1 mm’. Niedokrwistości towarzyszy hypoprotciacnufl,* zarażenie u dzieci może poważnie zaburzać rozwój umysłowy i fizyczny.

Wykrywanie. Mikroskopowo w rozmazie kału można zidentyfikować jaja lub wychodzące z nich larwy rabditoidałne, a także formy dorosłe. Polecane jest stosowanie metod zagęszczających.

Zapobieganie; Konieczne jest leczenie chorych oraz edukacja zdrowotna, przestrzeganie nawyków higienicznych: mycie rąk przed posiłkami, po defekacji (nosiciele!). Niedopuszczanie do zanieczyszczenia upraw i gleby odchodami ludzkim, używanie odpowiedniego obuwia ochronnego przy pracy w kopalniach, tunelach może zmniejszać ryzyko zarażenia.

La* lal

Looozn (loaosis)

Morfologia. Wyslępięą dwie różniące się wielkością formy tych nicieni.

Dorosłe samice mierzą około 7 cm, samce 3,5 cm; smukłe nukrofilaric osiągają 300 pn

Epidemiologia, rozwój i patogeneza. Cykl tych heteroksenicznych filarii przebiega z udziałem jednego żywiciela ostatecznego oraz krwiopijnego owada -żywiciela pośredniego, który jest biologicznym wektorem. Filarie te występują wyłącznie w krajach subtropikalnych i tropikalnych. Formy dorosłe bytują w tkance podskórnej, wykazując tendencję do wędrówki wgłąb tkanki łącznej i oka. Dojrzałe samice rodzą mikrofilaric. Specyficzną cechą cyklu życiowego tych nicieni jest dostosowanie czasu pojawiania się mikrofilmii we krwi obwodowej człowieka do periodyczności żerowania owadzich wektorów - ślepaków, żerujących w godzinach południowych. Dojrzewanie larw w organizmie człowieka trwa do 4 lat, reakcja lokalna - wędrujący obrzęk, stan zapalny, występuje w miejscu penetracji dorosłych Loa loa w rejonie tkaniu łącznej czy oka. Obserwowana jest także eozynofilia do 60% oraz reakcje alergiczne. Wykrywanie. Ruchliwe mikro fi lane można wykryć bezpośrednio mikroskopowo w rozmazie krwi, pobranej podczas godzin dziennych.

Zapobieganie jest oparte na eliminacji wektorów przez stosowanie insektycydów i repelentów.

WuchcKri* hincrofti

wuszereriozo (wuchcrerlosis), .słoniowocizna" (elephantiosis)

Morfologia. Samice tych nicieni osiągająlOcm długości, samce około 4cm długości, mikro filarie osiągają 300pm.

Epidemiologia, rozwój i patogeneza. Ten beteroksctuczny nicień występuje w rejonach tropikalnych i subtropikalnych Azji, Ameryki, Afryki, Australii; w

Europie - w Hiszpanii, na Węgrzech, w Turcji. Człowiek jest jedynym żywicielem ostatecznym, a różne gatunki krwiopijnych moskitów uczestniczą w cyklu jako żywiciele pośredni Larwy inwazyjne dostają się do organizmu człowieka podczas pobierania krwi przez wektory, głównie komary. Po ok. 2 miesiącach stają się dorosłymi nicieniami, bytującymi w tkance łącznej, naczyniach i węzłach limfatycznych. Mikro fi lanc, „produkowane" przez samice, wykazują niezwykłą pcriodyczność pojawiania się we krwi obwodowej nocą, w związku z nocną aktywnością moskitów - wektorów biologicznych. Symptomy zarażenia są bardzo poważne, wiążą się z pasożytowaniem nicieni w układzie limfatycznym: obrzęki, stan zapalny naczyń limfatycznych, deformacje związane z objawami efephantiosis.

Wykrywanie. Ruchliwe mikro filarie można wykryć bezpośrednio mikroskopowo w rozmazie krwi obwodowej pobranej podczas godzin nocnych.

Zapobieganie jest oparte na eliminacji wektorów przez stosowanie insektycydów oraz repelentów.

Onchoccrca \olvulus

Onchocerkozo (onchocercosis), ślepota rzeczna

Morfologia. Filarie te są stosunkowo cienkie, samice mierzą 70mm, samce 20 -40mm. Dojrzałe samice rodzą mikro filarie, osiągające długość 200 - 360pm. Epidemiologia, rozwój i patogeneza. Nicienie te występują głównie w Zachodniej i Centralnej Afryce, Jemenie i Ameryce Południowej.

Człowiek jest jedynym żywicielem ostatecznym tego pasożyta-Krwiopijne meszki Slmullum sp. .będące wektorami biologicznymi O. \otvulus pobierają mikrofilaric wraz z krwią zarażonych osób (nic występuje tu pcriodyczność pojawiania się larw we krwi obwodowej); po okresie rozwoju w wektorze dokonuje się kolejna transmisja larw inwazyjnych przez zarażoną meszkę podczas gryzienia człowieka.

Dorosłe O. vołvulus rozwijają się w skórze i pod skórą; powodują one powstawanie swędzących guzów o różnej wielkości Również mikrofilarie występują w skórze (do 90%), a także w węzłach chłonnych, rzadziej - w moczu, ślinie oraz we krwi.

W ciężkich inwazjach mikrofilarie migrują do różnych tkanek w całym organizmie człowieka, z predylekcją do rogówki i komór oka.

Inwazja O. volvuIus powoduje różne patologiczne zmiany, ale skórne i oczne są najczęstsze. W endemicznych rejonach Afryki Centralnej i Ameryce Południowej, w pobliżu rzek, gdzie lęgną się meszki, inwazja występuje u około 70% populacji, w tym 10% zarażonych traci wzrok (stąd nazwa ślepota rzeczna).