img063 (36)

pobierania krwi przez formy dorosłe następuje jej ubytek z organizmu człowieka z obniżeniem ogólnej liczby erytrocytów do 1 miliona/lmm . Niedokrwistości towarzyszy hypoproteinemia; zarażenie u dzieci może poważnie zaburzać rozwój umysłowy i fizyczny.

Wykrywanie. Mikroskopowo w rozmazie kału można zidentyfikować jaja lub wychodzące z nich larwy rabditoidalne, a także formy dorosłe. Polecane jest stosowanie metod zagęszczających.

Zapobieganie. Konieczne jest leczenie chorych oraz edukacja zdrowotna, przestrzeganie nawyków higienicznych: mycie rąk przed posiłkami, po defekacji (nosiciele!). Niedopuszczanie do zanieczyszczenia upraw i gleby odchodami ludzkimi, używanie odpowiedniego obuwia ochronnego przy pracy w kopalniach, tunelach może zmniejszać ryzyko zarażenia.

Loa loa

Loaoza (loaosis)

Morfologia. Występują dwie różniące się wielkością formy tych nicieni.

Dorosłe samice mierzą około 7 cm, samce 3,5 cm; smukłe mikrofilarie osiągają 300 pm.

Epidemiologia, rozwój i patogeneza. Cykl tych heteroksenicznych filarii przebiega z udziałem jednego żywiciela ostatecznego oraz krwiopijnego owada -żywiciela pośredniego, który jest biologicznym wektorem. Filarie te występują wyłącznie w krajach subtropikalnych i tropikalnych. Formy dorosłe bytują w tkance podskórnej, wykazując tendencję do wędrówki wgłąb tkanki łącznej i oka. Dojrzałe samice rodzą mikrofilarie. Specyficzną cechą cyklu życiowego tych nicieni jest dostosowanie czasu pojawiania się mikrofilarii we krwi obwodowej człowieka do periodyczności żerowania owadzich wektorów - ślepaków, żerujących w godzinach południowych. Dojrzewanie larw w organizmie człowieka trwa do 4 lat, reakcja lokalna - wędrujący obrzęk, stan zapalny, występuje w miejscu penetracji dorosłych Loa loa w rejonie tkanki łącznej czy oka. Obserwowana jest także eozynofilia do 60% oraz reakcje alergiczne. Wykrywanie. Ruchliwe mikrofilarie można wykryć bezpośrednio mikroskopowo w rozmazie krwi, pobranej podczas godzin dziennych.

Zapobieganie jest oparte na eliminacji wektorów przez stosowanie insektycydów i repelentów.

Wuchereria bancrofti

wuszererioza (wuchereriosis), „słoniowacizna" (elephantiosis)

Morfologia. Samice tych nicieni osiągająlOcm długości, samce około 4cm długości, mikrofilarie osiągają 300pm.

Epidemiologia, rozwój i patogeneza. Ten heterokseniczny nicień występuje w rejonach tropikalnych i subtropikalnych Azji, Ameryki, Affyki, Australii; w

I tu upić w Hiszpanii, na Węgrzech, w Turcji. Człowiek jest jedynym * >, wii irlcm ostatecznym, a różne gatunki krwiopijnych moskitów uczestniczą w . ytlu jako żywiciele pośredni. Larwy inwazyjne dostają się do organizmu . /łowicka podczas pobierania krwi przez wektory, głównie komary. Po ok. 2 mu •nurach stają się dorosłymi nicieniami, bytującymi w tkance łącznej, nm /ynlach i węzłach limfatycznych. Mikrofilarie, „produkowane” przez samice, wykazują niezwykłą periodyczność pojawiania się we krwi obwodowej nocą, w /wiązko z nocną aktywnością moskitów - wektorów biologicznych. Symptomy /uniżenia są bardzo poważne, wiążą się z pasożytowaniem nicieni w układzie limTatycznym: obrzęki, stan zapalny naczyń limfatycznych, deformacje związane . objawami elephantiosis.

Wykrywanie. Ruchliwe mikrofilarie można wykryć bezpośrednio mikroskopowo w rozmazie krwi obwodowej pobranej podczas godzin nocnych.

/.npohieganie jest oparte na eliminacji wektorów przez stosowanie insektycydów oraz repelentów.

Ondiocercd volvulw> -

Onchocerkoza (onchocercosis), ślepota rzeczna

Morfologia. Filarie te są stosunkowo cienkie, samice mierzą 70mm, samce 20 -40mm. Dojrzałe samice rodzą mikrofilarie, osiągające długość 200 - 360pm. epidemiologia, rozwój i patogeneza. Nicienie te występują głównie w Zachodniej i Centralnej Afryce, Jemenie i Ameryce Południowej.

( zlowiek jest jedynym żywicielem ostatecznym tego pasożyta.Krwiopijne meszki Simulium sp.,będące wektorami biologicznymi O. volvulus pobierają mikrofilarie wraz z krwią zarażonych osób (nie występuje tu periodyczność pojawiania •>ię larw we krwi obwodowej); po okresie nizwoju w wektorze dokonuje się kolejna transmisja larw inwazyjnych przez zarażoną meszkę podczas gryzienia człowieka.

I iorosłe O. volvulus rozwijają się w skórze i pod skórą; powodują one powstawanie swędzących guzów o różnej wielkości.

Również mikrofilarie występują w skórze (do 00%), a także w węzłach chłonnych, rzadziej - w moczu, ślinie oraz we krwi.

W ciężkich inwazjach mikrofilarie migrują do różnych tkanek w całym organizmie człowieka, z predylekcją do rogówki i komór oka.

Inwazja O. volvulus powoduje różne patologiczne zmiany, ale skórne i oczne są najczęstsze. W endemicznych rejonach Afryki Centralnej i Ameryce Południowej, w pobliżu rzek, gdzie lęgną się meszki, inwazja występuje u około 70% populacji, w tym 10% zarażonych traci wzrok (stąd nazwa ślepota rzeczna).

45