kral1

niż betonu, a w wyższych temperaturach -wartość współczynnika a cegły i betonu maleje, natomiast stali — rośnie, co jeszcze bardziej powiększa tę różnicę.

W tych warunkach zniszczenie przyczepności między murem i szkieletem, a w wyższych temperaturach między betonem i stalą, nie tylko niweczy współpracę tych materiałów, ale powoduje również rozsadzające działanie stali w betonie f żelbetu w- murze. Wobec tego mogą powstać pęknięcia, utrata monoli-tyczności płaszcza i szczelności komina, co ma istotne znaczenie dla wytrzymałości i trwałości jego konstrukcji.

Pewną odmianą konstrukcji zespolonej jest, zamiast obręczowania kominów murowanych z cegieł pierścieniami stalowymi, zastosowanie wieńców żelbetowych ukrytych w murze płaszcza komina. Jakkolwiek względy estetyczne i potrzeba konserwacji pierścieni stalowych skłoniły do stosowania ukrytych wieńców żelbetowych, to wyżej podane warunki termiczne przekreślają celowość takich rozwiązań, a praktyka potwierdziła słuszność podanych zastrzeżeń.

W związku z powyższym stosowanie konstrukcji zespolonych w kominach fabrycznych należałoby uznać za niewłaściwe, a dawanie kotwiących ściany płaszcza wieńców żelbetowych trzeba w każdym przypadku uzależnić od dokładnej analizy termicznej, odkształceniowej i wytrzymałościowej pracy komina.

1.5.8. Izolacje termiczne i antykorozyjne

Izolacja termiczna płaszcza trzonu komina stanowi oddzielny problem ma-teriałowo-wykonawczy, a zadaniem jej jest ochrona płaszcza przed szkodliwym działaniem nań wysokich temperatur gazów. Poza względami wytrzymałościowymi płaszcza, izolacja termiczna zmniejsza strafy~ciepła’ w gazach spalinowych, co ma istotne znaczenie' dla dobrego ciągu w kominie.

Materiały izolujące powinny mieć nisFPwspołcżyrfnik przewodności ciepła oraz powinny być lekkie, trwałe, odporne na wysokie temperatury i na agresywne składniki gazów spalinowych.

Izolacja termiczna wypełnia przestrzeń między płaszczem i wewnętrzną wykładziną komina. Dawniej do tego rodzaju izolacji wykorzystywano znajdujące się tam powietrze, ale w^robec nieszczelności wykładziny, powietrze to zanieczyszczało się pyłami, agresywne gazy niszczyły płaszcz, a zdarzały się nawet eksplozje nagromadzonych gazów⁷, powodujące zniszczenie.

Poza tym przy temperaturach spalin wyższych od 100°C następuje wydatne obniżenie wartości izolacyjnej powietrza (por. tąbl. 4), toteż stosowanie wtedy takiej izolacji termicznej przestaje być celowe.

Obecnie na izolację termiczną kominów stosuje się najczęściej granulowany żużęl wielkopiecowy suchy, zasadowy, luźno usypany*, a także w-elnę żużlową ® PN-64/B-23004 — Żużel wielkopiecowy kawałkowy. Kruszywo drogowe i budowlane.

luźną¹, maty z wełny żużlowej², watę szklaną luźną, zaś w dolnej części kominów stalowych nawet suchy drobnoziarnisty piasek lub przesiany popiół.

Do wykładzin oraz izolacji termicznych można również stosować beton żaropdporny³ na kruszywie szamotowym — monolityczny (rys. 21) lub murowany z bloków.

Grubość izolacji ustala się na podstawie obliczeń termicznych, mając na uwadze, by temperatura na wewnętrznej powierzchni płaszcza ceglanego była nie większa niż 200-y250°G,_a_przy płaszczu żelbetowym —- od 100°C. Potrzebne grubości izolacji utrzymują się zwykle w granicach 5^-15 cmTT

Rys. 25. Poziome pasy przeciwosadowe izolacji, tzw. siygacze, w przekroju pionowym ściany komina: a — płaszcz komina, b — wykładzina wewnętrzna, c — izolacja termiczna zasypkowa, d — wystający z wykładziny pas przeciwosadowy

61

1

   PN-67/B-23100 — Wełna mineralna. Wymagania i badania techniczne.

2

*    ¹    PN-70/B-23110 — Płyty z wełny żużlowej.

3

PN-62/B-06257 — Beton żaroodporny na cemencie portlandzkim lub hutniczym.