MC95

ROSYJSKI LEKKI SAMOCHÓD PANCERNY

BA-64

Opracowanie modelu: Ryszard Maj Projekt okładki: Wojciech Sankowski

Po agresji Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941 roku, pojawiła się nagła potrzeba skonstruowania jak najprostszego i najtańszego w produkcji samochodu osobowo-terenowego. Opracowany w latach 1938-1940 odkryty samochód osobowy GAZ-61 (produkowany seryjnie od 1940 roku, również w odmianach zwykłej limuzyny i półciężarówki pick-up) posiadał wiele nowoczesnych i nowatowskich rozwiązań, np. napęd na wszystkie cztery koła, w warunkach wojennych był jednak zbyt skomplikowany dla szybkiego opanowania masowej produkcji. Latem

1941    roku inż. Graczow w ciągu zaledwie 2 miesięcy opracował znacznie prostszy i tańszy model samochodu osobowego dla wojska, który otrzymał oznaczenie GAZ-64. Po pomyślnych, przyspieszonych próbach jesienią ruszyła produkcja seryjna. Z własnej inicjatywy inż. Graczow wykorzystał elementy GAZ-64 do skonstruowania nowego, iekkiego samochodu pancernego. Pierwszy prototyp, bez wieżyczki obrotowej, na pierwsze próby wyjechał 9 stycznia 1942 r. 3 marca, po zakończeniu prób wojskowych, nowy samochód oznaczony BA-64 (BA to skrót od rosyjskiego słowa "BR0NIEAWT0M08IL") przyjęty został na uzbrojenie Armii Czerwonej i skierowany do produkcji seryjnej w wersji z obrotową, odkrytą od góry wieżyczką uzbrojoną w karabin maszynowy. Pierwsze seryjne samochody otrzymało wojsko iatem

1942    roku. W wyniku doświadczeń eksploatacyjnych Ba-64 poddano pewnej modernizacji: min. zwiększono rozstaw kół, zastosowano w przednim moście hydrauliczne tłumiki drgań i zmieniono ogumienie na tzw.GK, umożliwiające jazdę po przestrzeleniu opony. Po tej modernizacji samochód otrzymał nazwę BA-64B-125 (w skrócie BA-64B). Podobnych zmian dokonano w samochodzie osobowo-terenowym GAZ-64, zmieniając jego nazwę na GAZ-67. Za skonstruowanie samochodów GAZ-64 i BA-64 inż. Graczow otrzymał w 1942 r. nagrodę państwową. Powstały liczne odmiany samochodu BA-64, min. przystosowany do jazdy po szynach, po głębokim śniegu (półgąsienicowy), desantowy dla 6 żołnierzy (bezwieżowy) i inne, były to jadnak małe serie lub tylko prototypy.

Podczas wojny samochód BA-64 wykorzystywany był jako pojazd rozpoznawczy, wóz dyspozycyjny dla dowódców, oticerów sztabowych i łącznikowych, poruszających się w strefie ognia przeciwnika, oraz przez wszelkie jednostki rozpoznawcze różnych rodzajów wojsk (piechoty, kawalerii, wojsk pancernych i zmechanizowanych, saperów itp.). Używano go do celów zwiadowczych, ochronnych (w sztabach, dla osłony kolumn samochodowych), do zwalczania desantów dywersyjnych, a także do obrony przeciwlotniczej kolumn pancernych. Produkcja seryjna trwała do 1946 roku, w czasie wojny zbudowano ponad 3500 szt. Wóz ten był dostarczany również wojskom sprzymierzonym, których jednostki tworzono na terenie ZSRR, w tym Wojsku Poiskiemu, gdzie używany był do początku iat pięćdziesiątych. DANE TAKTYCZNO-TECHNICZNE:

Długość:    3,66 m

Szerokość:    1,53-1,69 m

Wysokość:    1,88 m

Prześwit:    0,24 m

Masa:    2,41.

Napęd:    4-suwowy, 4-cylindrowy, gaźnikowy silnik

GAZ-MM o poj. 3280 cm³ i mocy 50-54 KM Uzbrojenie:    1 karabin maszynowy kal. 7,62 mm

Wyposażenie:    radiostacja    o zasięgu do 15 km

Załoga:    2 ludzi

Model BA-64 opracowano w skali 1:25 w oznaczeniach LWP. Jest on przeznaczony głównie dla modelarzy początkujących, dlatego zdecydowano się na opracowanie modelu w wersji z zamkniętą od góry wieżyczką. Takie pojedyncze egzemplarze powstawały w warsztatach Polowych poprzez przyspawanie pancernej płyty.

UWAGI OGÓLNE DOTYCZĄCE BUDOWY MODELU

Model jest stosunkowo prosty w budowie i mogą go również sklejać modelarze młodsi i początkujący, warunkiem jest jednak staranne wycinanie, kształtowanie i pasowanie części oraz unikanie pośpiechu. Oprócz standardowych narzędzi, którymi posługujemy się zwykle, potrzebne będą dodatkowe materiały: tektura o grubości 0,5 i 1 mm, puste wkłady od długopisu, drut o średnicy 0,5 i 1 mm, szpilki krawieckie, drobny papier ścierny, dobry klej (Hermoi, Butapren). Oznaczenia dodatkowe:

*    - nakleić na tekturę 0,5 mm

**    - nakleić na tekturę 1 mm

L i P    - części lewa i prawa

W    - wyciąć

UWAGA: arkusze należy mazakami uzupełnić kolorystycznie: na brązowo malujemy trzonek siekiery cz.44 i rurę wydechową cz.51; na czerwono środkowy pasek klosza lampy cz.43P i L, a na pomarańczowo białe poia po obu stronach tego paska.

OPIS BUDOWY

Rozpoczynamy od montażu szkieletu kadłuba cz.A; A1; B; B1 (przed sklejeniem należy krawędzie wyprofilować zgodnie z oznaczeniem); następnie C-C; D-D; E-E; F-F. Od razu należy się zdecydować, czy wykonujemy właz otwarty, czy nie (rysunek pomocniczy). W wersji z otwartym włazem miejsca opisane przerywaną linią "B“ barwimy na czarno, a oznaczone “W" wycinamy. Tak przygotowany szkielet oklejamy cz.1. Ramę cz.2 i 3 wykonujemy w ten sposób, aby cz.3 sklejona do wewnątrz (sklejki do środka) "weszła" płynnie do cz.2 sklejonej na zewnątrz (patrz rys. pomocniczy). Sklejoną ramę przyklejamy do kadłuba (strzałka oznacza przód). "Ożebrowanie" ramy cz.4-7; 13; 18; 19; 18a; 19a zginamy wzdłuż elementu w pół i przyklejamy w oznaczonym miejscu (białe pola do środka) wspólnie z cz.14, 14a, 15, 16 i 17. Cz.8 i 8a łączymy ze sobą i podklejamy do grubości ok. 3 mm, oklejamy cz.8b, 8c i przyklejamy wspólnie z cz.9. cz.11,12 sklejamy w pudelka i przyklejamy w oznaczonym miejscu (w cz.11 wycinamy otwór na wałek przeniesienia momentu obrotowego), podobnie postępujemy z cz.10. Do wykonania wałków (wzory VI; VII; XI) proponuję wykorzystać puste wkłady od długopisu. Budowę ramy zakańczamy przyklejeniem sklejek 20; 21. Elementy 22; 23 sklejamy ze sobą i doklejamy do ramy cz.2. Uzupełniamy sworzniem (wzór obok detali). Przystępujemy do sklejenia wieży. Łączymy sklejki szkieletu G; J; H; J ze sobą wycinając w elemencie J otwór w oznaczonym miejscu, po sklejeniu szkieletu oznaczone miejsca barwimy na czarno. Przed założeniem poszycia cz.24 mocujemy element, który pozwoli obracać wieżą, np. gwoździk, oraz wklejamy w cz.J ciasno skręcony w rulon element 52J. Błotniki cz.25L i P (przód) i 26L i P (tył) łączymy parami i przyklejamy w oznaczonych miejscach. Cz.41; 43 - reflektory, nadajemy im profil okrągły i przyklejamy (patrz rys. pmocn.). Cz.37 oklejamy paskiem 37a i przyklejamy w oznaczonym miejscu (element częściowo pokolorowany w pozycji dolnej). Podobnie sklejamy podstawę wieży (wzór K) oklejając cz.50, wykonujemy otwór przelotowy i przyklejamy do kadłuba. Cz.32, 33 - resory: sklejamy, profilujemy i oklejamy. Cz.34, 35; cz.60, 61, 62, 63, 64 - sklejamy wg rys. pomocniczego. Elementy włazu kierowcy cz.47, 48,49 łączymy ze sobą wg. rys.

Elementy kół cz.55, 56, 57, 58, 59, 67, 68, 69, 70 sklejamy zgodnie z rys. montażowym (koło zapasowe bez cz.65 i 66). Antenę radiową proponuję wykonać wykorzystując ramkę od elementów modelu plastikowego, którą podgrzewamy np. nad świeczką lub gazem i w momencie nabrania plastyczności rozciągamy w “nitkę". Po schłodzeniu i stwardnięciu wyciąć odpowiedni fragment zwężający się w jedną stronę - takiego efektu nie osiągniemy stosując drucik. Gotowy model retuszujemy zieloną farbką wmiejscach łączeń i załamań kartonu.

SERIA: MODEL KARTONOWY	WYDAWCA:	ADRES KORESPONDENCYJNY:
ZESZYT NR 95: BA-64	P.W."MODELCARD"s.c.	MODELCARD
ISBN 83-86435-69-0	J.Oles & B.Czyżyński	ul.Sokołowskiego 11
Wydanie I	Biuro wydawnictwa:	70-891 SZCZECIN 20
WSZELKIE PRAWA ZASTRZEŻONE. © _	Gryfino, ul.Szczecińska 10	Madę in Poland