MRR3

whnmgt* pMN byrśe X>w f

uw^ntnkmy pf IM---

nlMiJt    tali. Jakby aAi pettMmi wtoday

, J ukazuje się słabym; choć beztroski ukazuje twlaiwl ooieki; choć niedostępny dla

MkMMk lak Jakby był materialny; choć jest bogi wyni. ukazuje się tak, Jabby miał służyć birii; cboś j«*t Wl*

—    __kułmclri _t>lrańik> Kle JabbV p*'>-

kałnjr“^

Może “powie ktoś, że zachodzi tu wypadek interpretacji aithabb

Mga I ludowego zjawiska religijnego, dokonane) prze* teologa --mistyka; zjawisko to jako takie nie ujawnia tego wszystkiego, c*e-go się w nim kgltntjs teolog lub mistyk. Trudno by nam było powiedzieć, czy ten zarzut, pozomla tak zrozumiały, jest słuszny. To prawda, że wizerunki Wisznu, chronologicznie rMB biorąc, aą wcześniejsze od wzniosłej teologii i mistyki Lokaczarji; prawdą rki nieź jest, że pobożny człowiek Mg indyjskiej po prostu czci arce, gdyż uważa, że Wisznu jest w nim wcielony. Pozostaje natomiast zagadnienie, czy tego rodząju religijne waloryzacje idola, który — jak sic uważa — partycypuje w ten c*y inny sposób w istocie Wisznu, me oznaczają tego samego, co interpretacja Lokscnrji juz po prostu z tego tytułu, że jest to religijna waloryzacja przedmiotu materialnego. Właściwie teolog wyraża po prostu w wyraźniejszych formułach to, co implikuje paradoks idola (i jakiejkolwiek zresztą innej hierofami! polegający na tym, 3^ sacrum objawia się w przedmiocie należącym do profanum.

Właściwie każda hierofańia. nawet najbardziej elementarna, ujawnia ową paradoksalną zbieżność sacrum I profanom, bytu I niebytu, tego, co absolutne, i tego, co względne, wieczności i stawania się. Mistyk I teolog takiego pokroju co Lokaczarja po prostu wyjaśnia dokładnie swoim aąiók—nyw paradoks hterofanii. To wyjaśnienie posiada oczywiście znaczenie rewaloryzacji, tan, nowej reintegracji hierofanii w nowy system religijny. Właściwie rzecz biorąc różnic* między aren • hermeneutyką Lokaczarji sprowadza się do różnicy $for*iUih*v&n*a wyrazu, ponieważ paradoks zbieżności sacrum i piw fanum wyraża się w przypadku idola w sposób konkretny, a w przypadku ustnej hermeneutyki w postaci analizy opisowej. Zbieżność sacrum piibniiBi faktycznie powoduje przełamanie pta—rtyiy on-tołogicznej Paradoks ten zawarty jest w każdej kbNflHi, gdyż

M