Obraz3 (31)

186

ŚMIESZMY PIENIĄDZ

zawarli rozejm kończący Wojnę Osiemdziesięcioletnią. W wyniku rozejmu utworzono niepodległą Republikę Holenderską i jeszcze w tym samym roku założono oficjalnie Bank Amsterdamski.

Będąc prywatną własnością rozwinął on działalność opartą na wyżej opisanym systemie inflacyjnego pieniądza papierowego. Kierowała nim grupa finansistów, którzy połączyli swoje zasoby metali szlachetnych w celu stworzenia podstawowych aktywów banku. Na mocy wcześniej zawartego porozumienia z holenderskim rządem bank ten pomógł siłom holenderskim w zakończeniu wojny z Hiszpanią poprzez puszczenie w obieg czterokrotnie większej ilości pieniędzy niż wartość jego podstawowych aktywów. Dzięki tym „skredytowanym w 3/4 niczym" pieniądzom holenderskie magistraty mogły finansować konflikt. W tym miejscu ujawnia się główny cel utworzenia inflacyjnego pieniądza papierowego, któtym jest umożliwienie narodom prowadzenia wojen i ich przedłużania. Ponadto utrudnia on ludziom wysiłki związane z utrzymaniem własnej egzystencji w warunkach nowoczesnej ekonomii z powodu masowego zadłużenia i pasożytniczego przejmowania dóbr wywoływanego przez ten system. Co więcej, stała inflacja zmniejsza wartość pieniędzy znajdujących się w posiadaniu ludzi, dzięki czemu wartość zgromadzonych przez nich dóbr stopniowo maleje. Dzięki systemowi papierowego pieniądza cele Nadzorców wyrażone w opowieściach o Raju i Wieży Babel zostały znacznie rozszerzone.

Sukces Banku Amsterdamskiego zachęcił inne narody do utworzenia podobnych instytucji. Najbardziej znaczącą z nich stał się założony w roku 1694 Bank Anglii. Bank Anglii ustanowił wzorzec centralnych banków, który trwa do dziś. Uczynił on to poprzez udoskonalenie holenderskiego systemu inflacyjnego pieniądza papierowego. System Banku Anglii był konsekwentnie powielany przez inne narody, często w wyniku rewolucji kierowanych przez ważnych członków sieci Bractwa. Światowa reformacja ogłoszona w Fama Fratemitis była już dobrze zaawansowana pod koniec XVII wieku, a „nowy pieniądz", jak się później przekonamy, był znaczącym elementem tego postępu.

MASZERUJĄCY ŚWIĘCI

f? ednym z najważniejszych przywódców reformacji był Jan Kalwin. Miał zaledwie 10 lat, gdy Martin Luter odszedł od kościoła katolickiego. Będąc w dojrzałym wieku stał się jednym z najżarliwszych obrońców protestantyzmu.

Pierwszy traktat religijny Kalwin opublikował w roku 1536 w Bazylei - szwajcarskim mieście położonym przy granicy z Niemcami. Całe swoje dojrzałe życie poświęcił pisaniu i nauczaniu własnych, unikalnych interpretacji doktryny protestanckiej. W rezultacie stworzył jej odmianę, zwaną od jego nazwiska „kalwinizmem", która ma swoją główną kwaterę w Genewie.

Kalwin był kontynuatorem mistycznego nurtu Lutra, któtyjak wiemy, powiedział, że zbawienia duchowego nie można osiągnąć poprzez pracę. Luter twierdził, że do tego konieczny jest akt wiary. Poglądy te podzielał Kalwin, lecz w jeszcze bardziej drastycznej formie. Według jego doktryny sam akt wiaty nie wystarczy do zbawienia duchowego człowieka. Twierdził on, że możność lub niemożność jego osiągnięcia jest / góry określana przez Boga jeszcze przed narodzinami człowieka. Bóg nie tylko określa, kto dostąpi duchowego zbawienia, ale sprawia także, że człowiek nie może nic zrobić, aby zmienić jego decyzję. Ta beznadziejna doktiyna określana jest również mianem „przeznaczenia". Nauki Kalwina nie dawały ludziom oczekiwanej nadziei, ponieważ podkreślały, że większość z nich jest duchowo przeklęta. Ludzie faworyzowani przez Boga, któtym dane było dostąpić zbawienia, określani byli jako „Wybrańcy". Wybrańców było niewielu i nie mogli oni nic zrobić, aby podzielić się z innymi swoją dobrą dolą. Jedyną powinnością Wybrańca jest zdaniem Kalwina tłumienie grzechu innych ludzi. Kalwin był oczywiście jednym z nich.

W tym miejscu nie sposób zadać pytania: W jakim celu Bóg miałby przeklinać prawie wszystkie dusze jeszcze przed ich narodzeniem w ludzkim ciele, a następnie karać je za życia, a potem po śmierci? To dość okrutne podejście do ludzi. Kalwin

189