Obraz01 (13)

Do jej realizacji zamierzono użyć większych niż dotychczasowe sił, wyznaczając do walki, obok 47 i 70 A oraz 8 KPanc, także znajdującą się na przyczółku pułtuskim 65 A z I Dońskim Korpusem Pancernym Gwardii.

Poszczególne armie 2 października otrzymały ze sztabu I Frontu Białoruskiego szczegółowe dyrektywy z nowymi zadaniami. 65 A gen. Batowa i 1 KPancGw gen. Panowa przechodziły do natarcia z południowo-zachodniej części przyczółka pułtuskiego. W ciągu dwudniowych walk miały one opanować kolano Bugo-Narwi między Serockiem. Zegrzem i Dębem, a następnie uderzyć w kierunku Nasielska w celu przecięcia przechodzących w tym rejonie linii komunikacyjnych.

70 A gen. W. Popowa oraz 47 A gen. Gusiewa z 8 KPanc gen. A. Popowa miały za zadanie uderzyć koncentrycznie w kierunku ujścia Bugo-Narwi do Wisły i ostatecznie zlikwidować niemieckie przedmoście. Jednocześnie 47 A po pierwszym dniu natarcia miała siłami jednego wzmocnionego korpusu w składzie trzech dywizji piechoty przystąpić do forsowania Wisły w rejonie Jabłonny i uchwycić przyczółek na jej zachodnim brzegu na rubieży: Dziekanów Polski, Dziekanów Niemiecki, Łomianki Górne, Buraków. Działania wszystkich trzech armii miały być wspierane jednym korpusem lotnictwa szturmowego osłanianym przez lotnictwo myśliwskie. Gotowość do natarcia wyznaczono na godziny wieczorne 9 października ¹.

W przytoczonej treści dyrektywy zwraca uwagę zadanie sforsowania Wisły na północ od Warszawy. Było ono wyrazem poszukiwań dróg wyjścia z impasu, który powstał na skutek nie udanego desantowania jednostek 1 A Wojska Polskiego bezpośrednio w mieście. Widoczne jest tutaj konsekwentne dążenie marsz. Rokossowskiego do udzielenia bezpośredniej pomocy powstańczej Warszawie. Zadanie to jednak stało się nieaktualne, ponieważ w czasie jego formułowania powstanie upadło.

Także strona niemiecka przystąpiła do realizacji różnych przedsięwzięć, bardziej ogólnych oraz szczegółowych, wynikających ze skutków dotychczasowego przebiegu radzieckiej ofensywy.

Do tych pierwszych należy zaliczyć zmianę nazw dwóch grup armii, związaną z dezaktualizacją dotychczasowych. Z dniem 25 września Grupę Armii „Północna Ukraina’* pizemianowano na Grupę Armii „A**, natomiast Grupę Armii „Południowa Ukraina” — na „Południe”. Było to tylko posunięcie formalne, niczego w sensie operacyjnym nie naruszające, ponieważ OKH przy tej okazji nie dokonało nowego podziału pasów obrony Grupy Armii „Środek” oraz „A”. Do tego czasu wyraźnie ukształtowały się dwa zagrożone przez wojska radzieckie kierunki działań: z frontu nad Narwią i Bugo-Narwią wyprowadzający na ujście dolnej Wisły oraz znad środkowej Wisły — ku centralnym obszarom Niemiec. Na zagrożenie tych kierunków wielokrotnie zwracał uwagę Zarząd Rozpoznawczy OKH kierowany przez gen. mjr. Reinharda Gchlena². Wydawało się, że

144

1

   Dyrektywa szczegółowa I Frontu Białoruskiego dla 65, 70 i 47 Armii z 2 października 1944 r., AMO SSSR, zesp. 233. nr cw. 2356, t. 26. s. 197 -206.

2

   Oceny zamiarów Armii Czerwonej opracowane przez Zarząd Rozpoznawczy OKH z 15