Spotykane ostatnio w projektowaniu okrętowych siłowni turbinowych tendencje do maksymalnego skrócenia siłowni umieszczonej na rufie statku prowadzą do takiego wykonania zespołu turbinowego, aby miał on jak najmniejszą wysokość, gdyż wówczas można nad nim umieścić — na odpowiedniej platformie — kotły główne.
W rozwiązaniu tzw. klasycznym skraplacz główny znajduje się pod turbiną, a wlot do skraplacza podłączony jest do wylotu z turbiny, umieszczonego pod kadłubem turbiny niskiego ciśnienia i biegu wstecznego.
Rozwiązanie takie powoduje, że zespół turbinowy jest dosyć wysoki, jednak nie tylko z powodu skraplacza. Decydującą rolę w wymiarach zespołu turbinowego w wykonaniu klasycznym odgrywa przekładnia, która stanowi — obok skraplacza — bardzo pokaźny pod względem gabarytowym element zespołu turbinowego.
Zastosowanie przekładni typu obiegowego, zwartej gabarytowo, pozwoliło na umieszczenie zespołu turbinowego bardzo nisko w siłowni, o osi wału na poziomie osi wału śrubowego. W tej sytuacji skonstruowano skraplacz o przepływie kątowym, który przedstawiono na rysunku 5.74.
1 — kadłub skraplacza, 2 — zbiornik skroplin, 3 — chłodnica powietrza, 4 — odbiór skroplin, 5, osłona, 6 — przegroda, 7 — odbiór powietrza, 8 — rura odpływu skroplin z usuwanego powietrza, 9 — kanał pary regeneracyjnej, 10 — sprężyny zamocowania
108