P1010253 (2)

Zdan.cn k.yn .no ogow byt ,edn_ym z naj_{wi?kszych zbrodniarzy se}

_nych w dzacach . Uw.ęz.ony w roku 1440 został oskarżony przed _trybu„ -

^em    ' ^k^c.el_nym o morderstwa, czary, herezję i sodomię" L*

ny na śmierć przez powieszenie i spalenie.

Zafascynowany alchemią, otoczony czarownikami, dążący do paktu z Szata nem, poszukiwał na próżno kamienia filozoficznego. Doradzono mu szukania go we krwi dzieci. „U Gilles’a ten środek stał się celem”¹². Wyrafinowane zabijanie dzieci dostarczało mu najwyższej rozkoszy. Pytany podczas procesu o to, kto go nakłonił do zbrodni i kto go pouczył, jak je popełniać, odparł, że „uprawiał i popełniał wedle swojej fantazji i pomysłów [...] jedynie dla przyjemności i rozkoszy cielesnej, a nie w jakimś innym zamiarze lub celu”¹³. Kierowało nim dążenie do nasycenia żądzy i do czynienia zla wedle własnego upodobania. Tak miał sam siebie określać.

Podał szczegółowy opis zbrodni popełnionych na dzieciach, które kazał porywać z okolicznych wsi i zadawał im - wraz ze wspólnikami - najwymyślniejsze katusze. Ogromną rozkosz czerpał z oglądania, większą przyjemność miał, jak sam podkreśla, „przyglądając się konaniu chłopców i dziewczynek, odcinając im głowy i członki oraz patrząc na krew, niż uprawiając z nimi rozpustę”¹⁴. Mówi się o zamordowaniu przez niego ośmiuset dzieci między 1432 a 1440 rokiem. Jońs Karl Huysmans, sławny pisarz epoki dekadencji, na podstawie zeznań samego Gilles’a de Rais nakreślił portret szalonego pedofila i nekrofila: „Rozna-miętniony artysta, krzycząc z zachwytu, całował kształtne członki swych ofiar; ustanowił konkurs piękności grobowej; i wówczas, gdy jedna z tych odciętych

⁹ Por. R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musee des rampires, s. 228. Przy opracowywaniu sylwetki Draculi korzystałam również z hasła Dracula zamieszczonego w Le musee des vampires, s. 88-95, oraz z książki R. Delorme, Les vampires humains. Angeła Carter w subtelnym, ironicznym opowiadaniu Pani Domu Miłości, odwracając sensy mityczne, przedstawia kończącą lód uampirzycę ji- t „ostatnim pączkiem na zatrutym drzewie wyrosłym z lędźwi Vlada Falownika, któty posilał się kami na majówkach w lasach Transylwanii” (Czarna Wenus. Wybrała, przt loży la, wstępe m i |    - P

mi opatrzyła A. Ambros, Warszawa 2000, s. 180).

¹⁰    Por. R- Delorme, Les vampires..., s. 20.

¹¹    Por. M. Hćrubel, Gilles de Rais. Przełożyła K. Arustowicz, Warszawa 1987, s. 10.

O. Voha, Le vumpire, s. 66.

¹¹ M. Hćrubel, Gilles..., s. 240.

^M Ibidem, s. 284.