P1010253

Zdaniem kryminologów był jednym z największych zbrodniarzy seksualnych w dziejach^{1 2}. Uwięziony w roku 1440 został oskarżony przed trybunałem świeckim i kościelnym o morderstwa, czary, herezję i sodomię³ i skazany na śmierć przez powieszenie i spalenie.

Zafascynowany alchemią, otoczony czarownikami, dążący do paktu z Szatanem, poszukiwał na próżno kamienia filozoficznego. Doradzono mu szukania go we krwi dzieci. „U Gilles’a ten środek stał się celem”⁴. Wyrafinowane zabijanie dzieci dostarczało mu najwyższej rozkoszy. Pytany podczas procesu o to, kto go nakłonił do zbrodni i kto go pouczył, jak je popełniać, odparł, że „uprawiał i popełniał wedle swojej fantazji i pomysłów [...] jedynie dla przyjemności i rozkoszy cielesnej, a nie w jakimś innym zamiarze lub celu”⁵. Kierowało nim dążenie do nasycenia żądzy i do czynienia zła wedle własnego upodobania. Tak miał sam siebie określać.

Podał szczegółowy opis zbrodni popełnionych na dzieciach, które kazał porywać z okolicznych wsi i zadawał im - wraz ze wspólnikami - najwymyślniejsze katusze. Ogromną rozkosz czerpał z oglądania, większą przyjemność miał, jak sam podkreśla, „przyglądając się konaniu chłopców i dziewczynek, odcinając im głowy i członki oraz patrząc na krew, niż uprawiając z nimi rozpustę”⁶. Mówi się o zamordowaniu przez niego ośmiuset dzieci między 1432 a 1440 rokiem. Joris Karl Huysmans, sławny pisarz epoki dekadenqi, na podstawie zeznań samego Gilles’a de Rais nakreślił portret szalonego pedofila i nekrofila: „Rozna-miętniony artysta, krzycząc z zachwytu, całował kształtne członki swych ofiar; ustanowił konkurs piękności grobowej; i wówczas, gdy jedna z tych odciętych

1

Por. R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musie des vampires, s. 228. Przy opracowywaniu sylwetki

2

Draculi korzystałam również z hasła Dracula zamieszczonego w Le musie des vampires, s. 88—95, oraz

3

z książki R. Delorme, Les vampires humains. Angela Carter w subtelnym, ironicznym opowiadaniu Pani Domu Miłości, odwracając sensy mityczne, przedstawia kończącą ród wampirzycę - jest ona „ostatnim pączkiem na zatrutym drzewie wyrosłym z lędźwi Vlada Palownika, który posilał się zwłokami na majówkach wlasach Transylwanii” (Czarna Wenus. Wybrała, przełożyła, wstępem i przypisami opatrzyła A. Ambros, Warszawa 2000, s. 180). ^u Por. R. Delorme, Les vampires..., s. 20.

4

^M Por. M. Hferubel, GiUes de Rais. Przełożyła K. Arustowicz, Warszawa 1987, s. 10.

5

?li O. Volta, Le mmpire, s. 66. ^u M. Hórubel, Gilles..., s. 240.

6

| Ibidem, s.284.