page0128

124

„byle tylko bog nie był obrażony, ja o to nie dbam.“

Humor zawsze pogodny był jednym z najwybitniejszych jej przymiotów; nic bowiem ją, do tyła zafrasować nie mogło, żeby nie znalazła pociechy w modlitwie. A Pan Bóg, który widać dla wybranych swoich najsłodsze w wieczności chowa pociechy, za życia ją ciągłemi dotykał chorobami, które ciało jej dręcząc, niezrównanej cierpliwości jednały jej zasługę. Nareszcie zmiarkowała, że ostatnia na nią przyszła godzina. Przy-jąwszy więc SS. Sakramenta, spisała testament, którym obowiązywała syna Stanisława,aby w Dynowie kościół wymurował. Wszystkie swoje klejnoty przeznaczyła na Monstrancję a przeprosiwszy znajomych i poleciwszy ich Bogu, w gorączkę wpadła.

Po strasznych mękach odzyskała przytomność i twierdząc, że już widzi oblicze Matki Bożej orszakiem świętych otoczonej, wyzionęła ducha na ręku ukochanego syna, który ją ze czcią w Dynowie pochował; domownicy zaś drobne przed-miota do niej należące, na pamiątkę jak relikwie rozerwali.