Obraz4 (63)

/&?„,= — > 200    (2.50)

V

gdzie: d_l - średnica odbioru ciśnienia całkowitego w rurce spiętrzającej, v - lepkość kinematyczna płynu.

Dodatkowo dla gazów musi być spełniony warunek Ma < 0,25. Prędkość przepływu płynu (dla warunków określonych w normie PN-81/M-42367) należy obliczać wg wzoru

u= a (l- s)

(2.51)

gdzie: a - współczynnik wzorcowania (dla rurek znormalizowanych praktycznie a = 1), e - liczba ekspansji, p_d - ciśnienie dynamiczne.

Dla cieczy (1 - s) = 1, dla gazów natomiast

1

2

(2.52)

(!-*) =

,    1 Ap    K- 1

1 — — +

^K Ps

6/c²

/ _A V

< Ps J

gdzie ac jest wykładnikiem izentropy.

Gęstość płynu p W miejscu pomiaru należy wyznaczyć zgodnie z zaleceniami zawartymi w dodatku do PN-65/M-53950.

Oprócz rurek spiętrzających różnicowych są stosowane rurki spiętrzające mierzące bezpośrednio ciśnienie dynamiczne. Do najpopularniejszych należy rurka Pitota (rys. 2.32). Energia kinetyczna cieczy wpływającej do rurki zamienia się

m Rys. 2.32.

-Rurka Pitota

w jej wnętrzu na energię ciśnienia i powoduje spiętrzenie cieczy w jej pionowej gałęzi. Uwzględniając wpływ zakłóceń i straty w poziomej gałęzi rurki, wzór określający rzeczywistą prędkość miejscową ma postać

y * aJTgh    .    (2.53)

gdzie: a - współczynnik prędkości zależny od kształtu rurki i rodzaju cieczy (dla wody a s 0,92), h - wysokość słupa cieczy w rurce ponad poziomem lustra cieczy.

Ze wzoru (2.53) wynika, że wynik pomiaru nie zależy od głębokości zanurzenia rurki.

Pomiary prędkości strumienia płynu rurkami spiętrzającymi są stosowane w urządzeniach laboratoryjnych i przemysłowych, w których są zainstalowane przewody o dużych przekrojach (również niekołowych) oraz przy dużych prędko-

100