P4120075 (2)

46 Budynki mało- i średniokubalurowe z drewna i materiałów drewnopochodnych

w nich nie być spełnione wymagania dotyczące odporności ogniowej, z wyjątkiem ścian między mieszkaniami oraz obudowy dróg ewakuacyjnych (co najmniej 30 min). Stropy nad drogami ewakuacyjnymi powinny odznaczać się odpornością ogniową co najmniej IS min.

Jeżeli budynki wielorodzinne trzykondygnacyjne zawierają więcej niż 4 mieszkania. zalicza się jc do klasy odporności ogniowej D, co oznacza, żc wszystkie elementy nośne i ściany między mieszkaniami oraz między mieszkaniami a korytarzami powinny być wykonane z elementów nie rozprzestrzeniających ognia o odporności ogniowej nic mniejszej niż 30 min. Piwnice powinny być wykonane z elementów o odporności 60 min. Inne wymagania w zakresie bezpieczeństwa pożarowego są podane w przepisach ustawy Prawo budowlane.

Ogólne definicje klas zagrożenia biologicznego podano w PN-EN 335-1:1996, a definicje klas zagrożenia biologicznego dotyczące drewna litego w PN-EN 335--2:1996. Zalecenia w zakresie ochrony drewna budowlanego przed zagrzybieniem podano w instrukcji 1TB nr 312/96, a wytyczne w sprawie ochrony drewna budowlanego przed korozją biologiczną środkami chemicznymi w instrukcji ITB nr 355/98.

3.3. Drewno naturalne, materiały drewnopochodne i drewno przetworzone

Drewno jako surowiec powszechnie dostępny i łatwo obrabialny stanowiło w przeszłości podstawowy materiał budowlany. Przy jego użyciu realizowano obiekty budownictwa mieszkaniowego, obronnego, wznoszono mosty i inne budowle. Obecnie duże zapotrzebowanie na drewno zarówno w budownictwie, jak i innych dziedzinach (przemyśle papierniczym, meblowym itp.) prowadzi do wzrostu jego cen, co powoduje konieczność racjonalnego wykorzystywania tego materiału.

W budownictwie stosuje się drewno pozyskane z sosny, świerku, jodły, modrzewia, dębu, grabu, jesionu, buku, z tym że do celów konstrukcyjnych praktycznie wykorzystuje się drewno sosny, świerku i jodły. Drewno może być stosowane jako nieobrobione na pale, słupy rusztowań, stemple lub występować w postaci obrobionej (tarcica). W zależności od długości i grubości rozróżniamy dłużyce, kłody, wyrzynki i żerdzie.

Tarcica jest uzyskiwana z grubszego drewna okrągłego po mechanicznej obróbce w tartakach. Rozróżnia się tarcicę nieobrzynaną i obrzynaną.

Tarcice iglasta (PN-75/D-96000) i liściasta (PN-72/D-96002) są produkowane w postaci desek, bali, krawędziaków, łat i listew. Z uwagi na wilgotność rozróżnia się tarcicę mokrą o wilgotności powyżej 25%, załadowczosuchą o wilgotności 20-25%, powietrznosuchą o wilgotności 15-20%, suchą o wilgotności 8-20%.

Drewno jest suszone w suszarniach lub scz.onowanc. Może być zabezpieczone środkami grzybobójczymi i obniżającymi palność metodami: kąpieli, malowania, nasączania ciśnieniowego itp. Do wykonywania konstrukcji drewnianych w Polsce stosuje się: drewno lite. drewno klejone warstwowo, sklejkę, płyty wiórowe i twarde płyty pilśniowe.

Drewno lite pochodzące z przetarcia drzew gatunków iglastych powinno odpowiadać PN-EN 338:1999. W uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie innych gatunków drewna. Drewno powinno być klasyfikowane wytrzymałościowo. Zasady klasyfikacji powinny być oparte na ocenie wizualnej, na nieniszczących metodach pomiaru jednej lub więcej właściwości lub na kombinacji obydwu metod. Klasyfikacja wizualna powinna spełniać wymaganie podane w PN-EN 518:2000. Klasyfikacja metodami maszynowymi powinna spełniać wymagania podane w PN-EN 519:2000 lub PN-82/D-94021. Wilgotność drewna stosowanego na elementy konstrukcyjne zależy od warunków eksploatacji i nic może przekraczać 18% w konstrukcjach chronionych przed zawilgoceniem i 23% w konstrukcjach pracujących na otwartym powietrzu. Drewno lite (tarcica) jest stosowane w budownictwie do wykonywania więźb dachowych, domów ó konstrukcji szkieletowej, stolarki budowlanej, mebli, palet, elementów podłogowych, elementów wykończeniowych, altan, płotów, domów weekendowych itp. Ponadto na rynku krajowym są do nabycia prefabrykowane wiązary dachowe (łączone najczęściej na płytki kolczaste), komplety elementów domów letniskowych, całorocznych i inne.

Drobne elementy konstrukcyjne jak wkładki, klocki itp. można wykonywać z drewna dębowego, grochodrzewiowego (akacjowego) lub innego, podobnie twardego.

Do tradycyjnych materiałów drewnopochodnych należą: sklejka, płyty pilśniowe i płyty wiórowe.

Sklejka może być wykonywana z drzew liściastych i iglastych. Rozróżnia się sklejkę sucho-trwałą i wodoodporną. Produkowana jest również sklejka foliowana wodoodporna szalunkowa i foliowana wodoodporna z powierzchnią antypośli-zgową. Sklejka przeznaczona do wykonywania konstrukcji drewnianych powinna mieć symetryczny układ warstw i grubość min. 8 mm. Dopuszcza się stosowanie sklejki grubości min. 5 mm na okładziny elementów ściennych. Wilgotność sklejki nie powinna być większa od 10%. Jedynie w uzasadnionych przypadkach wilgotność może być wyższa. Sklejka konstrukcyjna powinna spełniać wymagania Pr PN-EN 636-1-2:2000 i Pr PN-EN 636-3:2000.

Płyty pilśniowe są w Polsce produkowane jako bardzo twarde, twarde i miękkie. Za granicą są ponadto stosowane płyty półtwarde i płyty formowane na sucho (MDF). Wytwarzane są również płyty pilśniowe twarde laminowane.

Płyty pilśniowe stosowane w konstrukcjach powinny spełniać wymagania PN-EN 622-2-3-5:2000, a ich wilgotność nie powinna przekraczać 10%. Jedynie