PB040754

306 Higiena I dobrostan zwierząt gospodarskich

•    efekt dezynfekcyjny zależny jest do strumienia przepływu i podlega regulacji

•    urządzenia są mobilne.

Wadą metody jest wysoki koszt urządzeń przeznaczonych do higieni-zacji dużej ilości gnojowicy, stąd wykorzystanie tej metody poza skalą pół-techniczną wydaje się mało realne.

Spalanie odchodów

Jest jedną z metod utylizacji ściółki drobiowej, gdzie dodatkowo pozyskuje się energię cieplną. Ściółka drobiowa spala się dość łatwo i często zawiera nawet do 50% części stałych. Natomiast w przypadku innych odchodów z ferm, w tym zwłaszcza gnojowicy, ze względu na małą zawartość suchej masy ta metoda jest zbyt kosztowna. Dodatkowo transport odchodów do spalarni pogarszałby rachunek ekonomiczny tej metody utylizacji. Metoda ta jak dotychczas nie znalazła praktycznego zastosowania.

8.3.2. Napowietrzanie gnojowicy

Głównym celem napowietrzania gnojowicy jest wprowadzanie powietrza w postaci drobnych pęcherzyków w celu stabilizacji organicznej substancji poprzez procesy utleniania. W wyniku napowietrzania gnojowicy według Riickera (1991) uzyskuje się:

• biologiczną stabilizację poprzez rozkład związków organicznych w procesie utleniania, co zmniejsza obciążenie środowiska likwidację zapachu w wyniku oksydacji i wydzielania CO2 i H₂0 zarówno w trakcie przechowywania, jak i rozlewania gnojowicy całkowitą eliminację emisji metanu

poprawę przyswajalności przez rośliny niektórych substancji zawartych w gnojowicy

spadek zawartości azotu w wyniku zachodzących procesów denitryfika-cji i nitryfikacji

redukcję objętości gnojowicy (napowietrzanie powierzchniowe) utlenianie H₂S do innych związków siarkowych, co minimalizuje zagrożenie dl a środowiska

poprawę fizykalnych własności gnojowicy (płynności i homogenności), co ułatwia zagospodarowanie gnojowicy i pozwala na zastosowanie nowych typów spryskiwaczy

łatwiejsze klarowanie gnojowicy i usuwanie substancji trudno rozpuszczalnych i sanityzacja gnojowicy przez inaktywację pewnych patogenów.

proces napowietrzania według Rlipricha (1980) można podzielić ze

Kpi

tf^ąganą temperaturę:

1) _{# na}powicirzanic zimne (zakres psychrofilny) do 18 °C , napowietrzanie ciepłe (zakres mezofilny) do 42 °C | napowietrzanie gorące (zakres termofilny) ponad 42 °C 0$ i miejsce przeprowadzania:

, bieżąca w chlewni - rowy oksydacyjne ₍ bieżąca przed procesem składowania w reaktorach . podczas procesu składowania - napowietrzanie permanentne lub okresowe

*    przed rozwiezieniem - w reaktorze « sposób napowietrzania:

^; • napowietrzanie naturalne w lagunach

*    ciśnieniowe

*    powierzchniowe » podciśnieniowe.

Gnojowicę można napowietrzać systemem zamkniętym, polegającym ju natlenianiu napełnionego gnojowicą zbiornika, a następnie jego opróż-lianiu. Proces ten jest dość trudny do mikrobiologicznej kontroli ze wzglę-aj na rozwarstwianie gnojowicy i zróżnicowane zapotrzebowanie na tlen. W czasie krótkiego napowietrzania (ok. 1 tyg.) obserwuje się zwiększenie objętości gnojowicy i powstanie dużej ilości piany. Korzystniejsze wydaje gę napowietrzanie w lagunach przez długi okres czasu (kilka tygodni). Najczęściej spotykaną metodą napowietrzania jest napowietrzanie ciągłe, przy sutym dopływie gnojowicy. Pozwala to na utrzymanie przemian biologiczna względnie stałym poziomie, przy czym możliwa jest automatyzacja pocesu, co minimalizuje nakłady pracy (fot. 8.1).

Gnojowica w zbiornikach jest napowietrzana przy użyciu różnych tuządzeń. W krajach Europy Środkowej do niedawna najczęściej stosowano napowietrzanie powierzchniowe. W metodzie tej gnojowica jest wyrzucana ponad powierzchnię, a jej krople pochłaniają pęcherzyki powietrza. Powierzchniowe turbulencje ułatwiają parowanie, co prowadzi do ubytku objętości gnojowicy, rzędu 25% w skali rocznej. Wskutek dużego wychładzania nie występuje zagrzanie gnojowicy i latem temperatura jej nie przekracza 20°C, stąd też proces ten nosi nazwę napowietrzania zimnego. System ten nie zapewnia ani latem, ani zimą dezynfekcji gnojowicy.

Przy napowietrzaniu ciśnieniowym sprężone powietrze jest wtłaczane przez różne urządzenia do gnojowicy. Im mniejsze otwory, tyra więcej małych pęcherzyków i większy kontakt tlenu z gnojowicą. Duże pęcherze