Rozp M Jarosz

Umownie przyjęta proporcja wody (eteru) i badanej próbki decyduje niejednokrotnie o przynależności związku do pierwszej lub dalszych grup rozpuszczalności, a granica podziału nie jest ostra. Często związki tego samego szeregu homologicznego zawierające przecież te same grupy funkcyjne są klasyfikowane do różnych grup.

3.2 GRUPA II -Związki rozpuszczalne w wodzie, a nierozpuszczalne w eterze

Należą do nich związki o przeważającym wpływie polarnej części cząsteczki, co, sprzyjając rozpuszczaniu w wodzie, ogranicza rozpuszczalność w eterze. Mogą to być:

a)    związki jonowe (sole)

b)    związki zawierające więcej niż jedną grupę polarną przy czym na każdą grupę polarną wypada nie więcej niż cztery atomy wętęla

Z reguły nierozpuszczalne w eterze są związki zawierające niżej wymienione grupy funkcyjne:

kwasy polikarboksylowe Glikole

aminoalkohole kwasy sulfonowe

Aminokwasy

Sole

Polihydroksyketony

(ketozy)

Polihydroksyaldehydy

(aldozy)

Substancje stałe należące do tej grupy należy zbadać ze względu na zachowanie wobec wodnego roztworu HC1 i NaOH. Hydroliza soli organicznych kwasów lub zasad może prowadzić do wydzielania osadu.

4. Próba rozpuszczalności w roztworze 5% NaOH i NaHCOa

Wykonanie próby:

Do probówki wprowadza się 0,1 g badanej substancji stałej lub 0,2 cm³ cieczy i dodaje stopniowo 3 cm³ roztworu NaOH. Jeżeli substancja nie uległa rozpuszczeniu przenosi się za pomocą pipetki część warstwy wodnej do innej probówki i stopniowo dodaje 5% HC1, aż do odczynu kwaśnego. Powstanie osadu lub zmętnienie świadczy o obecności związku o charakterze kwasowym.

6