SAM61

rjCtUOUwfcfal Gtfiwne HetunfcŁ fałdy, ludilg.

poaonomeń układa nastąpiło ożywienie obrotów handlowych Polski Wspólnotami, które stal; sic jej największym partnerem handlowym (ponad ©I udrohi w całej wymianie a zagranicą). Pozwoliło to na mew tnksowanie sens pomesiofiych po upadku wymiany handlowej z byłymi blokiem wschodnim aa początku bt dziewięćdziesiątych.    M

Zgubie i przyjętymi zobowiązaniami, Wspólnoty udzieliły Polsćcl unpena finansowego i technicznego (np. doradztwo, szkolenia, bada-■1. Pny czym głównym źródłem bezzwrotnej pomocy finansowej stal sępnpatn PHARE (Potand and Hungary Assistace for Reslructuring I łrr F~—-ny) wspierający reformy gospodarcze społeczne i admini- | Stacyjne (utworzony w 1989 r. dla Polski i Węgier, objął potem inne knje Europy Środkowo-Wschodniej). W latach 1990-1994 Polska otrzynia i programu PHARE 1011.6 min ECU (European Cunency Uail - jednostka rozliczeniowa w europejskim systemie monetarnym urywana w latach 1979-1998; pełniła ponadto funkcję składnika re-aana walutowych w krajach Unii Europejskiej), a do 1999 roku praewi-dtuoo jeszcze kolejne 1015 min ECU. Ponadto Rzeczpospolita uzyska-k dostęp da kredytów z Europejskiego Banku Inwestycyjnego ara doażaq pomocy fawnsowtj Wspólnot.

jp wpływem rabie griw państw stowarzyszonych Rada Europejska ■ posiedzeniu w Kopenhadze, w czerwcu 1993 r, wyraziła wolę ich pańca w ptzysilofci do struktur europejskich, ale po spełnieniu okndłoaydi kryteriów politycznych i gospodarczych: stabilne instytucje pohtyaw gwarantujące demokrację, rządy prawa, przestrzeganie paw czfowieka oraz poszanowanie i ochronę mniejszości; funkcjom-wmr e«podwto rynkowej i jej zdolność do sprostania konkurencji ant presji sil rynkowych wewnątrz Unii; zdolność do przyjęcia robo-aiąnórtłraóa. płąOhfe z akceptowaniem celów integracji politycznej, papatsaaji agatowej.

Ptł*a dotyk formalny wniosek o przyjęcie do Unii Europcj-■Uej 8 kwietnia 1994 r.

Lwe Wspólnotach to przez paAstwa Europy Zachodniej

■ as

odbierane były w sposób zróżnicowany, niejednoznaczny i nie brako-mlo głosów przeciwnych. Jednak już w 1909 r. zdawano sobie na Zachodzie sprawę, że należy wyjść naprzeciw oczekiwaniom Polaki i innych kjajÓ*|Mkomunistycznych. w myśl fundamentalnych zasad, na których opierała się wizja zjednoczonej Europy. Zgodnie z traktatami za-lożyaebłdrni Wspólnot Europejskich i .Układem o Unii Europejskiej (Maastricht z 1992 r. (Traktat o Unii Europejskiej(TmtjonEuropom Union. TUE - umowa międzynarodowa parafowana 11 grudnia 1991 r. podpisana 7 lutego 1992 r. w Maastricht w Holandii; weszła w życie 1 listopada 1993 r.) członkiem WE mogk> być państwo europejskie i demokratyczni'■. akceptujące pluralizm polityczny, gospodarkę wokoynkową i zasady konkurencji oraz identyfikujące się z zachodnim systemem wartości. Ze względów nawet czysto formalnych nie można było odwrócić się od wspierania w tym regionie orientacji proeuropejskiej, Z drugiej strony, powszechnie zdawano sobie sprawę, ii .środkowoeuropejska próżnia" stanowić będzie pokusę zarówno dla zjednoczonych potężnych Niemiec, jak i odrodzonej na gruzach ZSRR Rosji, które mogłyby próbować odbudowy swoich wpływów w tym regionie Europy.

W rei mrtnariii nsemierha inicjatywa utworzenia u-1001 r Trójkąta Weimarskiego ycupującego Niemcy, Francję i Polskę, była trafnym posunięciem. Choć jego formulę stanowiły luźne spotkania i konsultacje, to miał on ułatwić Polsce zbliżenie do NATO i Wspólnot Europejskich, angażować Francję i Niemcy w Europie Środkowo-Wschodniej mc inspirować trójstronną współpracę na różnych płaszczyznach.

Dnia 28 sierpnia 1991 r. minister spraw zagranicznych RFN. Hans-- Dietrich Genscher, zaprosił do Weimaru na wspólne spotkanie przedstawicieli dyplomacji z Francji - Rolanda Dumasa i z Polski - Krzysztofa Skubiszewskichi. Na zakończenie obrad, dzień później, opublikowano .Wspólne oświadczenie ministrów spraw zagranicznych Francji, Polski i Niemiec w sprawie przyszłości Europy", znane bardziej pod nazwą „Deklaracji weimarskiej". Dokument ten siał się ideową platformą działania Trójkąta. Składał się z dziesięciu punktów, które ujmowały naj-

215 ■