Scan0019 (28)

„Sagę i Damen”

Ma naszych ulotkach było napisane: „Miejsce: Będziecie wiedzieli, jak je znajdziecie”.

Tonio i Max wyruszyli na poszukiwania odpowiedniego miejsca. Nicholas zwiedził już swój kampus i stwierdził, że nieopodal mostu nad rzeką Tamsan jest piękny zagajnik. Nicholas próbował przekonać do tego miejsca Tonią, ale ten nie byl pewien, czy to dobry pomysł, żeby wystawiać sztukę na terenie prywatnej uczelni.

- Ale ten most - mówił Nicholas - jest idealny do scen, w których Drań odchodzi stanowczym krokiem w dal.

W tym zdaniu jest wiele cudzysłowów. „Odchodzi stanowczym krokiem w dal” to określenie sceniczne. Nicholas uwielbia mówić didaskaliami. Kiedy tak robi, jest uroczy. Ale gdy próbuje tego ktokolwiek inny, tylko kręcę głową. Jednak mimo że użył tego tonu, usłyszał od Tonią stanowcze: nie. W pewnym sensie żałowałam, że Tonio się nie zgodził, bo znałam ten most. Miał w sobie coś japońskiego i doskonale pasowałby do oczka wodnego z japońskimi rybkami.

Floss sprawdzała w Krainie Magii. Dotychczas nie spędziliśmy tam nawet jednego dnia, ale Floss sprawdzała za każdym razem. Wracała zawsze z mętnymi odpowiedziami.

w

-    Znalazłam dobre miejsce, ale na trawie jest za dużo krwi.

Albo:

-    Myślałam, że strumień pod mostem Melodyjnym będzie dobry, ale zapomniałam o dziurze pośrodku.

Wtedy wszyscy patrzyli na Lucję, która czasami towarzyszyła podczas tych wypraw Floss. Łucja zawsze kiwała głową.

-    Bratobójcze wojny - powiedziała Floss, pokręciła głową i poszła gdzieś po coś. Może na przykład zielone kryształy górskie.

Nie zajmowałam się szukaniem miejsc. Uważałam, że nie nadaję się do tego, bo za każdym razem, gdy je widziałam po raz pierwszy, wydawały mi się kompletnie bezużyteczne. Później, gdy wszystko było na swoim miejscu, oświetlone, z unoszącym się nad nami księżycem, miejsca zdawały się doskonałe.

Strasznie mnie to dziwiło, ale to nieważne. Lepiej się nadawałam do robienia programów.

Ale w środę Tonio i Max wrócili do domu o zmierzchu i obaj wyglądali na podekscytowanych.

-    Świetne, naprawdę świetne miejsce - stwierdził Max.

Tonio wziął Maxa pod ramię i uśmiechnął się uroczo.

-    Idealne - przytaknął.

-    Ciche, na uboczu, duże.

-    Olbrzymie - zapiał z zachwytu Tonio.

-    Ciche, na uboczu - powtórzyła Łucja smętnie. -Nikt nie przychodzi na ubocze. Ciche może być. Ale nie na uboczu.

-    Tak, skarbie. Wiemy, co mylisz - odparł z uśmiechem Tonio. - Ale to miejsce naprawdę jest doskonałe.

39