ScanImage096

197

196

Ryc. 96. Lindora,. Estonia. Grób szkieletowy pod kurhanem (S. Laul, 1978).

Te

H

o

^Ryc- 97. TyrvS-Kaukola. Układ kamieni w kurhanie z pochówkami ciałopalnymi (Finlandia)

(L. SaJmio, 1982).

ostatnie prze Imały w tradycji ludowej i nawet w czasach nowozy

tnych

zdarzają się pochówki z ozdobami przypominającymi powszechne w wieka*.-

niej były to groby żeglarzy Fińskich, choć sama tradycja takich pocm ^ wywodzi się z obyczajowości skandynawskiej. Spotykane na ziemia

>brę^blC

chrześcijańskiego, bez darów grobowych w postaci amuletów i monet.

średnich młoteczki Thora (E. Kivikoski, 1967, s. 119) (ryc. 98).    .

Na Wyspach Alandzkich i Półwyspie Fińskim w obrębie cmentarzy kurhanowych występują przypadki chowania zmarłych w łodziach.    .

chodniofińskich groby Skandynawów występują pojedynczo lub w' o specjalnej nekropolii (G. Anderson, 1963, s. 5). Przykład takiego anen '_y ka znajduje się w uroczysku Płakun koło Starej Ładogi (G.S.

1974, s. 115-186).

Cmentarze Finów karelskich były dość zróżnicowane i ich pozostałości frazują jakby historię tworzenia się tej prowincji etnokulturowcj i końcowy ^aP rozwoju zintegrowanej kultury karelskiej XII-XIV w. Najstarsze ^esnośrcdniowieczne pochówki kremacyjne znane są z Nukuttalahti na ^pie Rijckalla, znajdującej się na jeziorze Ładoga (E. Kivikoski, 1939, .jjA S*I. Koćkurkina, 1981, s. 19-20), a także z Lapinlahti, Muola-kilk ^USa’ ^oukunniemi, Kuppala, Naskalinmiaki - żeby wymienić tylko a badanych na przestrzeni ostatniego wieku i przez różne osoby \ ^Schwindt, 1893, s. 100; S.A. Nordman, 1924, s. 95, 96, 125). Pochodzą **^sów między VI a XI w. i prezentują zwyczaje, które znamy już z zachod-Finlandii. Są to płaskie bruki kamienne z warstwami spalenizny i bcz-i .^0le rozrzuconymi między kamieniami spalonymi szczątkami zmarłych ^rami w postaci ozdób, broni, narzędzi i rozbitych naczyń glinianych.