s03 (5)

Kolejną odmianą samolotów An-24 i An-26 jest samolot fotogrametryczny An-30, który pierwszy lot próbny wykonał-w 1974 r. W tym też roku zaprezentowano go publicznie na wystawie lotniczej w Hanowerze. Od samolotu An-26 różni się przekonstruowaną przednią częścią kadłuba, mieszczącą oddzielną kabinę nawigatora w oszklonym dziobie, zmienioną konstrukcją dolnej części kadłuba oraz zwiększoną pojemnością instalacji paliwowej. Kabina główna samolotu mieści stanowiska fotooperatorów i aparaturę fotogrametryczną. W centralnej części podłogi znajduje się pięć komór na aparaty fotograficzne, które osłaniane są z zewnątrz mechanicznie otwieranymi pokrywami. W kabinie głównej znajduje się jeszcze pomieszczenie do ładowania kaset, szafo na kasety i filmy, toaleta, miejsce wypoczynku załogi (fotele, leżanki) oraz bufet i miejsce na podnośnik i inny sprzęt transportowy. W ciągu godziny lotu samolotu An-30 można wykonać zdjęcia powierzchni ziemi wynoszącej 5000 km², co umożliwia sporządzenie mapy topograficznej w skali 1:200 000. Zapas paliwa pozwala na lot w ciągu 5 godzin. Po zdemontowaniu aparatury fotogrametrycznej samolot An-30 można wykorzystać do zadań transportowych.

Następną konstrukcją biura O.K. Amonowa jest samolot transportowy krótkiego startu i lądowania An-32. Jest to wersja rozwojowa samolotów An-24, An-26 i An-30, różniąca się zmianą kształtu skrzydeł, które na krawędzi natarcia mają charakterystyczny uskok, a w tylnej części kadłuba umieszczono dwie płetwy ustatcczniającc o większej powierzchni. Płetwy te zwiększają stateczność boczną podczas odmowy pracy jednego silnika głównego. Napęd stanowią dwa obecnie najlepsze radzieckie turbinowe silniki śmigłowe AI-20M o mocy startowej 3825 kW (5200 KM)

każdy. Silniki te mają znacznie większą moc w stosunku do wersji poprzednich o ok. 80%. Umożliwia to eksploatację samolotu z zachowaniem odpowiednich osiągów na lotniskach położonych w wysokogórskiej i tropikalnej strefie klimatycznej. Usytuowanie silników nad skrzydłami ma na celu uchronienie łopatek zespołu wirnikowego sprężarki silnika przed pyłem i zanieczyszczeniami mechanicznymi, unoszonymi z podłoża lotniska. Zmiany aerodynamiczne skrzydła (zastosowanie spoilerów) mają na celu poprawienie osiągów samolotu w czasie startu i lądowania. Samolot An-32 jest produkowany seryjnie od końca 1978 roku, przy zastosowaniu najnowszych technologii produkcji samolotów. W wersji transportowej zabiera ładunek użyteczny 6000 kg, w wersji pasażerskiej może przewieźć 52 osoby, a desantowej 38—40 spadochroniarzy z osobistym wyposażeniem lub 24 rannych. Dzięki nowoczesności konstrukcji eksploatacja samolotu An-32 jest o około 26% tańsza od eksploatacji samolotu An-26, a zdwojenie wszystkich systemów, instalacji i przyrządów gwarantuje większe bezpieczeństwo lotu.

Najnowszym samolotem Antonowa jest transportowy samolot skróconego startu i lądowania An-72, którego prototyp oblatano w 1977 r. Skrócenie startu i lądowania uzyskano dzięki wykorzystaniu dwusilnikowego zespołu napędowego, zabudowanego nad płatem nośnym, którego strumienie gazów wylotowych opływają górne powierzchnie skrzydeł i klap, co powoduje znaczny przyrost siły nośnej. W czasie prób samolot An-72 osiągnął prędkość 700 km/h. Udźwig samolotu wynosi ok. 5000 kg. Samolot transportowy An-72 wchodzi w skład nowej generacji -samolotów, które mają wejść do eksploatacji w lotnictwie lat osiemdziesiątych.