s188 (3)

Zacznij od górnej żyły (tej, która znajduje się po lewej stronie wskazującego palca). Skręcaj ją od siebie poprzez rolowanie pomiędzy palcami prawej ręki. Kiedy będzie już skręcona, tak że lada moment zaczną się na niej robić supły, ściśnij ją kciukiem i drugim palcem prawej ręki, żeby zapobiec jej rozkręceniu. Teraz przemieść ją na miejsce nieskręconej żyły, pomiędzy wskazujący i środkowy palec lewej ręki. Jednocześnie użyj wolnego środkowego palca prawej ręki do przeniesienia nieskręconej żyły ponad wskazującym palcem lewej ręki na miejsce zwolnione przez żyłę skręconą. Możesz teraz puścić wolno skręconą żyłę i powtórzyć proces z nieskręconą. Postępuj dalej w ten sposób, skręcając żyłę znajdującą się na lewo od wskazującego palca lewej ręki i zamieniając ją miejscami z nieskręconą żyłą. Po kilkukrotnym powtórzeniu tej czynności, powinieneś zauważyć, jak po wewnętrznej stronie lewej dłoni zaczyna powstawać lina.

Skręcanie liny lewą ręką. Z tej metody korzystamy, kiedy włókna trzymane w lewej dłoni skręcają się ciasno, gdy skręcamy je do siebie. Istnieją dwa sposoby skręcania takich włókien. Prostszy z nich polega na użyciu opisanej wcześniej metody przy zamienionych rękach. Zacznij od uchwycenia żył prawą dłonią (włókna powinny skręcać się, kiedy będziesz je skręcał od siebie) i wykonaj opisaną wcześniej operację, używając prawej ręki, gdy jest napisane lewa, a lewej, gdy napisano prawa.

Kiedy korzystam z tej metody, pracuje mi się łatwiej, gdy operuję lewą ręką w trochę inny sposób, niż wynikałoby to z prostego odwrócenia metody skręcania liny prawą ręką. Trzymaj obie żyły tak, jak zostało to opisane w poprzedniej metodzie, lecz teraz skręcaj je do siebie, zaczynając od dolnej, tej która znajduje się między wskazującym a środkowym palcem lewej dłoni. Kiedy już będzie skręcona tak, że za chwilę zaczną się na niej robić supły, uchwyć ją kciukiem i wskazującym palcem prawej ręki. Teraz przenieś ją na górę przez wskazujący palec lewej ręki i jednocześnie wyprostowanym serdecznym palcem prawej dłoni przenieś nieskręconą żyłę na dół pomiędzy wskazujący i środkowy palec lewej ręki. Powtarzaj ten zabieg, aż lina zostanie spleciona, tym razem skręcając do siebie wyłącznie tę żyłę, która znajduje się po prawej stronie wskazującego palca lewej dłoni i zamieniając ją miejscami z nieskręconą żyłą.

Powyższy opis może wydawać się zagmatwany, dlatego dobrze jest spędzić trochę czasu z dwoma sznurowadłami i przećwiczyć wszystkie te metody. Jeżeli chcesz wykonać wysokiej jakości linę, to pracując używaj tylko opuszków palców i utrzymuj przez cały czas ciasny splot. Większość początkujących czuje się zmęczona po skręceniu mniej więcej metra liny, co objawia się pogorszeniem jakości splotu. Problem ten znika, kiedy nabierze się wprawy.

Dołączanie nowych włókien. W pewnym momencie dojdziesz do końca włókien czy przędzy, z których splatasz linę. Żeby ją przedłużyć, dołącz po prostu nowe włókna lub odcinki przędzy, skręcając je z tymi, które tworzą ukończony fragment liny. Splecione razem będą stanowiły mocne połączenie. Aby uniknąć tworzenia się zgrubień, rozkładaj nierównomiernie miejsca, w których łączą się poszczególne nici przędzy, tak żeby nie znajdowały się obok siebie.

Splatanie. Mocną linę można wykonać posługując się techniką splatania włókien. Najlepiej do tego celu nadaje się splot warkoczowy często używany do wytwarzania linek z końskiego włosia i wnyków. Plecionki mają jednak największe zastosowanie przy produkcji taśm lub płaskich powrozów, które doskonale nadają się na pasy naramienne do plecaków i stelaży; pasy piersiowe używane przez mężczyzn do przenoszenia ciężarów na plecach i służące do tego samego celu podobnie wykonywane pasy czołowe dla kobiet. Włókna przy pleceniu należy dodawać w opisany wcześniej sposób.

Nowoczesne liny na szlaku

Wyjątkowo denerwują mnie ogromne ilości lin z włókien syntetycznych pozostawiane w terenie przez używających nowoczesnego sprzętu turystów. Nylonowe liny są trwałe i w związku z tym rozkładają się bardzo wolno, stanowiąc poważne zagrożenie dla dzikich zwierząt. Kiedy wybieram się na wędrówkę, zabieram oczywiście ze sobąmotek nylonowej linki, ale gdy wracam, jest jej dokładnie tyle samo, ile było, kiedy wyruszałem. W wielu częściach Europy można znaleźć wszelkie możliwe rodzaje lin i linek porzuconych przez niedbałych turystów.

Wypalanie drewna

Wielu ludzi przyzwyczajonych do wymachiwania siekierą o stalowym ostrzu nie jest w stanie pojąć, jak nasi odlegli przodkowie mogli powalać ogromne drzewa. W porcie Poole na południowym wybrzeżu Anglii odkryto szczątki pradawnej me-zolitycznej dłubanki. Nie jest to jakaś mała łódka, ale czółno wydrążone w jednym kawałku ogromnego pnia dębu. Wzmacniające kadłub wręgi zostały w nim po prostu wyciosane. Sądzi się, że służyło ono do przewożenia towarów, mogło więc być statkiem handlowym tamtych czasów.

Tajemniczym narzędziem tych ludzi był oczywiście ogień. Używając go można obrabiać większość rodzajów drewna. Wszystko polega na utrzymywaniu małego i wolno płonącego ognia oraz wybieraniu do obróbki tylko sezonowanego drewna. Te miejsca, które mają pozostać nietknięte przez ogień, należy zabezpieczyć gliną lub błotem. Tę samą metodę można oczywiście wykorzystać do drążenia mis i kubków. Mam mały kubek, który jakieś kilka lat temu zrobiłem z sęka. Towarzyszył mi w czasie wędrówek do wielu zakątków świata i chociaż pewnie powiecie, że jestem sentymentalny, to mogę przysiąc, że czysta źródlana woda smakuje z niego lepiej niż z jakiegokolwiek innego naczynia. Korzyści wynikające z wykorzystania sęków polegają na tym, że przebieg słojów jest na ogół równoległy do zarysu ukształtowanych z nich naczyń, co zapewnia większą ich szczelność. Przy wypalaniu zachowaj ostrożność i wykonuj tę czynność po trochu, żeby zapobiec rozwarstwianiu się słojów. Co jakiś czas rób przerwy na wyskrobanie zwęglonego drewna.

189