skanowanie0076 (7)

dzono także napięcie 400 kV dia tras wybiegających t największych elektrowni. W roku 1975 istniało 30 tys. km linii przesyłowych.

Obecnie linie przesyłowe o napięciach 110, 220 1 400 kV tworzę gęstą sieć energetyczną, której węzłami sę większe elektrownie oraz ważniejsze miasta i ośrodki przemysłowe jako główni odbiorcy energii elektrycznej (rys. 39). Sieć Jest tak skonstruowana,

Ryt.».

Sieć przesyłowa energii elektrycznej. Linie przesyłowe o napięciu: 1—110 kV, 1 — 220 k V. i — 400 kV; elektrownie o mocy: 4—

Goatoi

S0—*00 MW, 6 — ponad 200 MW

'astmo

ie nawet w przypadku awarii poszczególnych elektrowni lub linii zaopatrzenie w energię elektryczną może się odbywać trasami okrężnymi. Podstawowa sieć energetyczna Jest uzupełniona wielokrotnie dłuższą siecią rozdzielczą o niższych napięciach, docierającą do poszczególnych osiedli i zakładów przemysłowych. W roku 1975 a linie elektroenergetyczne miały łączną długość 519 tys. km (w przeliczeniu na 1 tor).

W Polsce siać energetyczna należy do najszybciej rozwijających się sieci, co wynika z tempa wzrostu produkcji energii elektrycznej. W latach 1950—1960 produkcja energii wzrosła ponad 3-krotnie, w latach 1960—1970 ponad 2-krotcie, a w okresie 1950—1974 10-krotnic. Odpowiednio do tego musiała wzrastać zdolność przesyłowa sieci energetycznej: długość linii zwiększyła się w tym czasie ponad 4-krotnłe i wzrósł udział linii o największych napięciach. Budowa napowietrznych linii przesyłowych

koliduje niestety z ochroną środowiska, przyczyniając się do trzebieży znacznych partii lasów, wpływa również ujemnie na estetykę krajobrazu.

SIECI LOKALNE

Do sieci lokalnych zaliczono te rodzaje transportu, które ze względu na swoje możliwości techniczno lub strukturę organizacyjną mają bardzo ograniczony zasięg przaatrzenny, a więc aieci środków komunikacji miejakiej, kolejki linowe i wyciągi turystyczne oraz systemy taśmociągów. Do sieci lokalnych można również zaliczyć omówione wcześniej koleje górnicze, cukrowniane I leśne oraz niektóre systemy rurociągów, służące zaopatrzeniu poszczególnych miast lub niewielkich rejonów.

Tramnajr

155

Komunikacji nżejmej dużą w Polsce sieci tramwajowe, trolejbusowe 1 autobusów miejskich. Najstarszym I do niedawna najważniejszym środkiem komunikacji miejskiej były tramwaje. Poprzednikiem tramwajów elektrycznych były tramwaje konne, a jaszcze wcześniej omnibusy konne. Pierwsze omnibusy konne wprowadzono w Warszawie w 1822 r. na trssia do Bielan i Młocin, a w 1888 r. uruchomiono pierwszą linię tramwaju konnego między Dworcem Wiedeńskim a dworcami na Pradze.

Pod koniec XIX w. rozpoczyna się wprowadzanie tramwajów elektrycznych. Najwcześniej, bo w 1895 r., otrzymuję Je: Gdańsk, Bielsko-Biała i Elbląg, w 1896 r. — Bydgoszcz, Grudziądz ł Wrocław, w 1897 r. — Szczecin, w 1898 r.—Poznań, Łódź, Wałbrzych, Legnica i miasta Zagłębia Górnośląskiego, w ciągu następnych kilkunastu lat: Toruń, Gorsów Wielkopolski, Jelenia Góra, Kraków, Olsztyn, Warszawa (w 1908 r.), Stupsk, Tarnów, Koszalin i Inowrocław*.

W tym okresie zaznaczają się już znaczne dysproporcje między zaborem pruskim i pozostałymi zaborami w wyposażeniu miast w siad tramwajowe.* Jeżeli weźmiemy pod uwagę obecny obszar Polaki, to przed I wojnę światową na ziemiach będących pod zaborem niemieckim powstało 17 sied tramwajowych, pod zaborem austriackim tylko 3, • pod zaborem rosyjskim zaledwie 2. W okresie międzywojennym tempo budownictwa tramwajowego słabnie, komunikację tramwajową otrzymują jedynie miasta Zagłębia Dąbrowskiego (Sosnowiec, Będzin, Dąbrowa Górnicza, Czeladź) oraz niektóre miasta w okolicy Łodzi. Rozbudowuje tlę nato-■ iMniika NMH i OtiedU I94S — IM). OUS, Warszawa IKS. a. Ml.