skanowanie0138

Z CHŁODÓW

Zimno mi. Więcej futer na zmrożone ciało — Przysuńcie mnie do ognia i przyrzućcie drzewa Do żaru. — Mdło się pali. Nie czuję płomienia. Rozniećcie. Zziębłam bardzo, zziębłam aż do kości.

Sople lodu mam w mleczu — i wargi zbielały. Dawno ich nie całował bóg ognistousty.

Dawno płomienne ręce opadły z mych ramion.

W ogień wejść! zziębłam bardzo, mróz mam w szpiku ——    kości.

Tańczyć w ogniu! Płomienia okręcić się wężem!

W płomiennych mieczów kole tańczyć! Płomieniste Języki uczuć żrące w mózgu słotnej przędzy —

Niech zgrzyta, schnie, sczernieje — w popiół się

przetrawi

Wśród ognia — może wtedy, z gorących popiołów, Feniksowa w strop nieba strzeli iskra życia.

Przybądź, ognisty skwarze bezchmurnego nieba Nad szafirowym ogniem mórz rozbałwanionych — Trzaśnij, gromie, spal suchą topolę przydrożną — Tryśnij, kipiące źródło, w pylny śnieg pustyni.

276

Przybądź, gorący wichrze rozkielznanych marzeń, Płomienny boże wszechświat chłonącej miłości — Zachwycie archaniołów hufcem grzmiący w niebo — Tęsknoto — Simum z wirów lecący zwrotnika.

Przybywaj! twego przyjścia czekam — swej zagłady, Stratowania pod hordą śnieżystych rumaków, Zgrzytu iskier, wydartych skale mego serca —

Smolnych łez mrącej nędzy, palenia się żywcem Mych żalów zardzewiałych, mej kurnej pieczary — O Płomieniu! o Śmierci! o Życie!