skanowanie0210

KĄPIEL SŁONECZNA

Słońce spędziło ludzi — i ze mną zostało Na ziołami dymiącej ogrodu polance.

W tropikalne płomienie zanurzam się śmiało —

I czuję skry ogniste w każdym nerwie, tkance.

Na łokciach w gęstwie trawy pochylon nad bają, Spoglądam to na słońce, co mi ciemię praży,

To na motyle, zblakłe od królewskich żarzy,

To na świerszcze, co wokół skaczą, drżą i grają.

Motyle od promieni wyblakły słonecznych! Gobelinowo ścichły skrzydełka spłowiałe —

I szafir nieba nabrał barw szarych, odwiecznych — I ja na białą lawę przetapiam swą skalę.

CZERWIEC W POLU

Już nachmurzone kłosem buja młode zboże,

Wiatr po nim wężogibkie melodie wygrywa Lub, w szybszym tempie, bałwani je, niby morze, Gdy jego fale szara pian oblewa grzywa.

Szeleści, szumi, chrzęści, z cicha, tajemniczo,

W swych rozsuwalnych gęstwach kryjąc chabrów oczy A wiatr wciąż nowe fale w nim wszczyna i toczy Z nieskończoną, z upartą, z bezmowną słodyczą.

Płowy skowronek jeden bezkarnie się nurza W las strun złotych, świętego nie tykając ładu,

Lub obłok spojrzy śnieżny obliczem Augura.

Ach! gdyby, chwilę, drobność i skrzydła owadu Mieć — i u jęczmiennego zawisnąwszy pióra W tym filigranowym lesie utonąć bez śladu!

421