skanuj0003 (343)

Wykonane w roku 1946 zdjęcie przedstawiające wyjście z Bunkra Fuehrera. Widoczną na nim drewnianą wieżę strażniczą zbudowali Sowieci na początku lipca 1945 roku.

jąc, należy stwierdzić, że brak jest jakichkolwiek fizycznych dowodów, zarówno wizualnych, jak i pisanych, które rzucałyby jakiekolwiek światło na los Hitlera.

Zeznania naocznego świadka

Stąd też wersja konwencjonalnego poglądu głoszącego, że Hitler popełnił samobójstwo i został poddany kremacji po południu 30 kwietnia 1945 roku, opiera się głównie na werbalnych i pisanych oświadczeniach dostarczonych natychmiast po wojnie przez niewielką grupę pojmanych nazistów, z których większość to członkowie Schutzstaffel (SS) twierdzący, że byli naocznymi świadkami tych ważnych wydarzeń historycznych. Poniższe osoby są autorami sześciu najważniejszych relacji: SS-Obersturmbannfuehrer Harry Mengershausen, SS-Sturmbannfuehrer Otto Guen-sche, SS-Obergruppenfuehrer Johannes ( „Hans” ) Rat-tenhuber, SS-Obersturmbannfuehrer Erich Kempka, SS-Unterfuehrer Hermann Karnau i SS-Hauptscharfuehrer Erich Mansfeld.

Pierwsi trzej świadkowie Mengershausen, Guensche

1    Rattenhuber wpadli w ręce sowietów po zdobyciu Berlina

2    maja 1945 roku i między 13 i 20 maja 1945 roku podali ich władzom swoje wersje losu Hitlera. Ich zeznania nie były publicznie dostępne aż do roku 2005, kiedy to opublikowano antologię zatytułowaną Hitler ’s Death. Mimo iż w tym samym czasie ujęto służącego Hitlera SS-Sturmbannfuehrera Heinza Lingego, jego zeznań nie zamieszczono w tej książce i o ile mi wiadomo, nigdy ich nie ujawniono. Biorąc pod uwagę, że Lingę okazał się później jedną z centralnych postaci w oficjalnej historii śmierci Hitlera, ten fakt rodzi wyraźne wątpliwości, czy w książce Hitlefs Death zawarto ostateczne dane na ten temat.

Te trzy relacje można uzupełnić innymi zeznaniami niemieckich więźniów przebywających w maju 1945 roku w sowieckiej niewoli, zwłaszcza zeznaniem SS-Sturmbannfuehrera dra Helmuta Kunza z 7 maja. Chociaż dr Kunz nie twierdził, że wie coś bezpośrednio związanego ze śmiercią Adolfa i Ewy Hitler, to jednak jego oświadczenie zawiera bardzo znaczący opis ostatniej znanej rozmowy Ewy.

Pozostali trzej świadkowie Kempka, Karnau i Mansfeld byli przesłuchiwani przez Amerykanów i Brytyjczyków. Aż do opublikowania w roku 1947 książki Hugh Trevor-Rope-ra The Last Days of Hitler (Ostatnie dni Hitlera)⁸ zeznania Kempki i Karnaua były jedynymi powszechnie dostępnymi. Pozostałe cztery stały się dostępne znacznie później, przy czym trzy z nich dopiero w roku 2005. To oznacza, że książkę The Last Days of Hitler można obecnie odstawić na bok i wreszcie zająć się najlepszymi dostępnymi oryginalnymi materiałami, które dopiero teraz ujrzały światło dzienne.

O dziwo, informacje zaczerpnięte z zeznań tych sześciu świadków stanowią jedyny zestaw danych z pierwszej ręki, jakie kiedykolwiek udostępniono. Jedynie dwie z osób wymienionych przez pozostałe jako biorące czynny udział w wydarzeniach ostatnich dni - Heinz Lingę i Reichsju-gendleiter Artur Axmann - przeżyły wojnę i mogły później złożyć swoje własne zeznania, przy czym wydaje się, że zmuszono je do dopasowania swoich zeznań do wersji Trevor-Ropera, która od samego początku była traktowana przez anglo-amerykański establishment jako ostateczna. Żadna z pozostałych osób określonych w sześciu najwcześniejszych opisach jako związane ze śmiercią Hitlera - Jansen, Kru-ge, Lindloff, Medle, Schaedle, Burgdorf, Krebs, Bormann i Goebbels - nie ocalała (przynajmniej według tego, co nam wiadomo). Tak więc jesteśmy w sytuacji, w której staramy się urealnić wersję jednego z najważniejszych wydarzeń współczesnej historii na podstawie bardzo skąpych danych.

Sześć zeznań opisuje podobne wydarzenia. Jeśli je porównamy, okaże się, że istnieje ogólna zbieżność w następujących punktach:

(1)    z pomieszczenia w bunkrze wyniesiono męskie ciało i położono je tuż za drzwiami wyjściowymi z niego;

(2)    męskie zwłoki były ubrane w czarne spodnie i skarpetki, jakie nosił zwykle Hitler;

(3)    w tym samym czasie wyniesiono z bunkra zwłoki kobiety z odkrytą twarzą i była to Ewa Hitler;

(4)    ciało mężczyzny niósł Heinz Lingę;

(5)    oba ciała złożono obok siebie w leju po bombie lub rowie znajdującym się w pobliżu drzwi wyjściowych z bunkra i po polaniu ich benzyną spalono je.

Jeśli spojrzymy na inne od tu wymienionych elementy tej historii, z miejsca pojawiają się rozbieżności. Prawdziwe opisy, jeśli odnosiły się do tego samego wydarzenia, powinny zgadzać się w takim samym stopniu, jak w przypadku wyżej wymienionych pięciu punktów.

Niemożliwe jest rozróżnienie między świadkami „opowiadającymi prawdę” a tymi, którzy kłamali. W sytuacji braku dowodów materialnych lub dokumentalnych, które mogłyby posłużyć jako sprawdzian, takie rozróżnianie jest bez sensu. W tym przypadku opis każdego ze świadków jest tak samo wiarygodny.

Najczęstszym sposobem podejścia do tych opisów jest ten, jaki zaprezentował Trevor-Ro-per, który połączył wszystkie dostępne zeznania w opis pojedynczego wydarzenia i zignorował lub zdewaluował szczegóły, które się z nim nie zgadzały. W ten sposób Trevor-Roper zaakceptował na przykład zeznanie, w którym świadek Erich Mansfeld oświadczył, że te wydarzenia miały miejsce „nie później niż 27 kwietnia”, traktując je jako dotyczące wydarzenia, które inny świadek, Erich Kempka, obserwował, jak twierdził, 30 kwietnia 1945 roku.⁹

36 • NEXUS

MARZEC-KWIECIEŃ 2008