skanuj0010 (237)

ten,

urzędowym, dawniej kancelaryjnym, olyl naukowy oraz ten, kińci /. wiadomych powodów najbardziej nas tutaj musi obchodzie styl artysty *11 n y. Wszystkie te odmiany muszą zostać tutaj scharakteryzowane.

1.    Styl publicystyczny nazywany również dziennikarskim jest iHM ni< jednorodny: zawiera w sobie elementy stylu potocznego, kolokwialnego, nici/atlM i artystycznego czy naukowego, w zależności od rodzaju i charakteru dyikuffl Informacja agencyjna na pewno będzie pozbawiona takich form językowych i l.iluili sformułowań, które ujawniałyby osobisty stosunek jej autora do treści informacji • M przedmiotu czy też jego emocjonalne zaangażowanie. Tak będzie z całą peWfu»MB w doniesieniach politycznych czy gospodarczych, ale takie emocjonalne sformułował uia znajdą się w informacji sportowej czy felietonie. Do języka literacko-artystyi",' i" HM na jbardziej zapewne zbliża się styl felietonu, a do języka naukowego — styl rw < czy doniesienia agencyjnego. Jeśli w stylu publicystycznym pojawia się metalom, ■ najczęściej w felietonie, który spośród wszystkich dziennikarskich sposobów wypotyH dzi odznacza się największymi możliwościami ujawniania osobowości i slnpM zaangażowania autora. Styl dziennikarski z tej racji, że przedmiotem inforniAB prasowej jest całokształt życia społecznego, odznacza się największym chyba nltfl stylu literackiego bogactwem leksykalnym.

2.    Styl administracyjno-prawny zwany także urzędowym I (dawniej) kancelaryjnym — realizuje się w aktach prawnych i normatywnyiM zarządzeniach,' instrukcjach oraz w korespondencji urzędowej. Jest to styl najbaulin i hyba zgnimatykalizowany w wyniku konieczności używania stałych zwrotów języljH wyeh ograniczających inwencję językową nadawcy, ponadto cechuje go bezosobowi lluduwcy i adresata. Styl ten obywa się bez sformułowań obrazowych i emnc|nHflfl nyi h, ,i także perswazyjnych. W zakresie słownictwa odznacza się dużym nasyci u IM terminologią prawniczą, administracyjną itp.

Styl naukowy — różnicuje się wewnętrznie przede wszystkim ze wzr.kda na przedmiot badań i przedmiot naukowego opisu: zjawiska humanistyczne i pi /yM dnicze wymagają zdecydowanie innego sposobu mówienia. Dyscypliny przyrndnlitl Wypracowały język konwencjonalnych znaków-symboli i posługują się nimi nic/il Ifjfl nie ,od kodu podstawowego, którego używa się wyłącznie do opisu postępował* badawczego i wnioskowania? Poszczególne dyscypliny naukowe wypracowały hwdIRu HUbkody i charakterystyczne cechy stylistyczne. Najogólniejszą cechę stylu |c/yM ".Mikowego można upatrywać przede wszystkim w zachowaniu dystansu woM "pisywanych zjawisk, co przejawia się w rzeczowym referowaniu stanów i /nfl I '*u li iw i Nadawca takiego komunikatu, mówiąc o sobie jako o badaczu, u/yyw nn|i /ęm u | liczby mnogiej lub bezosobowej. W zakresie słownictwa podstawową < rrH 'Mylii |uuikowogo jest nasycenie tekstu terminologią właściwą dla danej dyscypllnil rml względem składniowym styl charakteryzuje duży udział zdań zależnych, .i wid ¹' */1 mi I. ivv*i ii.i hipotaksa, i stosunkowo duży udział zdań warunkowych.

|i d

I Styl u r t y s ty c z n y zwany literackim realizuje się w utworach litcnu ldl^||| ii trwałości walorów estetycznych i poznawczych tego gatunku tcluiljU

"'•'I doNtiy.ec, j;ik się ten styl zmienia w zależności od epoki, prądu M< /iii gn Skłonni jesteśmy twierdzić, że jego podstawową cechą jest

iłtłMl

H*i łi*

__    ******* języki-ityle, to znaczy, że posługuje się on nimi zarówno

| hk"t'i jlllio lukiego, juk i dla charakterystyki postaci literackich. Ten fakt i w vv przeciwieństwie do innych języków — może on korzystać u *1 yliNlye/iio-językowych wykształconych również w przeszłości. ^{1 ,lvv} " 'ul/,cnie, że bogactwo stylistyczne jest jedną z podstawowych I' ogólnego. Jest to zatem język stylistycznie synkretyczny. /i gi .Im' formacje liistoryczne dają się łatwo rozpoznawawać

•    mm,"lnu,my do tego czytelnik potrafi zaszeregować poprawnie •*V ilu rpuli, / których pochodzą; Naturalnie, że poza tym, co •¹ K’*yk literatury podziela większość cech języka pisanego, z tym MNH| /i odznacza się dużą dbałością o oryginalność sformułowań Mile poozczogólnych chwytów stylistycznych.

im'li prób ustalenia specyfiki tekstów literackich wynika, że pod-

•    M" '• \ 111 p si to, żc teksty aktualizujące ten kod pełnią funkcję lulu nu referują one rzeczywistych stanów rzeczy, nie odnoszą się l utni l i/cc/ywislości, ponieważ ich podstawowym zadaniem jest lltoti lilu jotmlną w taki sposób, aby odbiorca-cżytelnik tekstu kniiii lut, wskazywał na takie swoje doświadczenia, które można za i#n zywmiości oznakować. O ile w przeszłości, aż do czasów mniej

u i idy artystyczne miały przede wszystkim postać wierszowaną, mian jak następował awans artystyczny prozy, niektóre gatunki

1.. , |, imjpirrw gatunki epickie, później i dramatyczne — pisane „,1, , ,m. w literaturze bardzo zawęził się zakres występowania . _#,i,,ul/u posługuje się tą formacją prozodyjną tekstu tylko liryka,

1., ||||, /nic powiedzieć, że współczesny kształt wiersza predestynuje

, ,i.    ., ,11 nic wyłącznic, do mało zróżnicowanej gatunkowo współ-

r«kj

I    Ogólnonarodowego na klasy-style ma jakby charakter

pilili «I*mIi«< , żc każdą z tych klas można jeszcze podzielić według .,li, stylistycznego. Mówimy o stylu prostym, retorycznym, Ul |, win lutym, by wymienić tylko najważniejsze. Taki podział

_w I u isi ili oczywisty musi obchodzić poruszona wyżej prob-l|, da się wyodrębnić w praktyce społecznej komunikacji, to na ii,i /a|iii"v\ac stylem indywidualnym, stylem poszczególnych ,|u||| inilcg.i lulaj na zorganizowaniu pewnego instrumentarium, luli ąklcryslyka i opis stylu indywidualnego będą możliwe. I,n pyHI y li i I'ni możliwe tylko ze względu na rozmaite praktyki. |_|(1,|iia |iiakiyka językowa jakoś się relatywizuje. Rozpoznanie