skanuj0012 (351)

Rozdział II

ORGANIZACJA I FUNKCJONOWANIE SYSTEMU RATOWNICTWA MEDYCZNEGO W POLSCE

Prof. dr bab. n. med. Jurek Olszewski

i. HISTORIA MEDYCYNY RATUNKOWEJ I MEDYCYNY KATASTROF

Początek historii medycyny ratunkowej i medycyny katastrof datuje się od 1976 roku, kiedy to dziesięciu lekarzy zajmujących się reanimacją założyło „Club of Mainz”. Następnie w 1983 roku dochodzi do przekształcenia się Klubu w Światowe Towarzystwo Medycyny Stanów Nagłych i Katastrof. (WAEDM — World Association for Emergency and Disaster Me-decine).

Towarzystwo to szybko jednak rozwija się i w 1989 roku zmienia nazwę na Światową Federację Towarzystw Medycyny Stanów Nagłych i Katastrof, w skład którego wchodzi również Polskie Towarzystwo Medycyny Stanów Nagłych i Katastrof.

Warunkiem członkostwa do tego Towarzystwa są trwałe zainteresowania zagadnieniami katastrof i posiadanie własnego doświadczenia w tej dziedzinie, czyli mogą być to lekarze, pielęgniarki, administratorzy, kierowcy itp.

Co prawda, pierwsze systemy medycyny ratunkowej zostały zorganizowane w XI wieku na Malcie i w Rzymie, to praktycznie tekst pierwszej Konwencji Genewskiej podpisany 22 sierpnia 1864 roku przez 12 państw, tj. Badcnię, Belgię, Danię, Francję, Hesję, Holandię, Hiszpanię, Portugalię, Prusy, Szwajcarię, Wirtembergię i Wiochy należy uważać za początek medycyny ratunkowej.

Przełomowym wydarzeniem dla rozwoju medycyny ratunkowej było przedstawienie przez profesora F. W. Ahnefelda koncepcji „łańcucha przeżycia”, co miało miejsce w latach 60-tych.

Systemy medycyny ratunkowej w krajach Europy Zachodniej zaczęły powstawać po 1970 roku, a od 1973 roku powstała specjalizacja z medycyny ratunkowej, która trwa 5 lat i została wprowadzona w Wielkiej Brytanii.

Ustalone w 1979 roku przez Europejskie Biuro WHO wytyczne do organizacji postępowania ratowniczego obejmują:

© jednolity numer telefonu dla medycyny ratunkowej,

18