skanuj0023 (151)

5. Międzynarodowe aspekty ochrony przyrody 174

gospodarczo), propagowanie właściwej ochrony miejsc masowych lęgów oraz renaturalizacji siedlisk;

■    zinwentaryzowanie siedlisk istotnych dla wodniczki oraz wyznaczenie obszarów z siedliskami przeznaczonymi do renaturalizacji;

■    opracowanie metod ochrony terenów lęgowych;

■    wdrożenie monitoringu populacji wodniczki.

Polska przystąpiła do porozumienia w 2004 roku, ale znacznie wcześniej objęła wodniczkę ochroną gatunkową, a od ponad 20 lat realizuje projekty i programy na rzecz ochrony lokalnych populacji tego gatunku.

Użyteczne adresy internetowe: www.birdlife.org/action/science/species/avian,www.otop.org.pl

5.4. Międzynarodowe konwencje

0    zasięgu europejskim

Konwencje o zasięgu europejskim należą wprawdzie do kategorii umów regionalnych, obejmujących z natury rzeczy mniejszą liczbę krajów niż te o zasięgu światowym, ale mają nie mniejsze znaczenie dla współdziałania rządów, instytucji naukowych i organizacji społecznych. Polska jest stroną trzech konwencji europejskich, bezpośrednio lub pośrednio związanych z ochroną przyrody (ramka 5.3).

Konwencja ■ Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej Berneńska oraz ich siedlisk (Convention on the Conservation ojEuropean Wildlife and Natu-ral Habitats), zwana Konwencją Berneńską, została wprawdzie zainicjowana przez kraje członkowskie Rady Europy, ale jest otwarta także dla innych państw oraz dla EWG. Depozytariuszem konwencji jest Sekretarz Generalny Rady Europy.

W preambule sygnatariusze uznają, że dzikie zwierzęta i rośliny z samej istoty rzeczy stanowią naturalne dziedzictwo o wartościach estetycznych, naukowych, kulturowych, rekreacyjnych i gospodarczych. Powinno ono być zachowane i przekazane przyszłym pokoleniom. Podkreślają zasadniczą rolę dziko żyjących zwierząt

1    roślin w utrzymaniu równowagi biologicznej, a także konieczność zachowania ich siedlisk jako elementu skutecznej ochrony gatunków.

Cel Konwencji Celem Konwencji Berneńskiej jest zachowanie europejskich gatunków dzikich Berneńskiej zwierząt i roślin oraz ich naturalnych siedlisk, zwłaszcza gatunków endemicznych, zagrożonych i ginących, których ochrona wymaga współdziałania kilku państw. „Gatunek” traktowany jest w niej umownie, konwencja bowiem uwzględnia także podgatunki, odmiany lub formy lokalnie zagrożone. Istotną częścią konwencji są załączniki zawierające: