skanuj0024 (17)

Mo0₄²" + M0O4²' + 2H* fi Mo₂0₇²~ + H₂0    i dalej

Mo₂0,²'+ M0O4²" + 2 H^ł fi MojO,,,²'+ H₂0

Powstające polianiony Mo₃O|₀²~, zastępują stopniowo aniony tlenkowe 0²~ wchodzące w skład cząsteczek kwasu ortoarsenowego H₃As0₄:

H₃As(0)₄ + 4 H₂(Mo₃0,₀) ^ H₃As(Mo₃O_l0)₄ + 4 H₂(0)

Ponieważ trudno rozpuszczalna jest sól amonowa tego kwasu, więc możemy zapisać sumarycznie:

T

As0₄³“ +12 Mo0₄²" + 3 NH/ + 24 H* fi IKHAAsCMoiO.n), + 12 H,Q

żółty, nierozpuszczalny w stęż. HNOj!!

Stosując stały (NH4)₂Mo0₄ spełniamy istotny warunek - użycie nadmiaru jonów Mo0₄²‘ w stosunku do jonów As0₄³'. Przy dużym stężeniu As0₄^J', rozpuszczalność osadu wzrasta.

Istnieje jeszcze inna prosta metoda sprawdzenia tożsamości siarczków arsenu. Jeżeli na siarczki podgrupy 2B podziałamy roztworem (NHi^CC^, to rozpuszczą się tylko oba siarczki As. W praktyce oznacza to, wytrząsanie osadu z 2-3 porcjami roztworu (NH₄)₂C0₃. Otrzymany bezbarwny roztwór ostrożnie zakwaszamy rozcieńczonym HCI (burzenie się roztworu: C0₂t). Ponowne pojawienie się nawet niewielkiego żółtego osadu jest dowodem obecności w analizie As (III) lub As(V). Przypomnijmy reakcje dla Ąs₂S₃:

As>S'; + 3 C0₃² ff AsS₃³ + AsOj³ + 3 C0₂t    rozpuszczanie As,5,

C0₃²" + 2 H¹' fi C0₂f + H₂0

rozkład nadmiaru (NHą^COj pod wpływem HCI

AsSj³ + ASO3³ + 6    As?Si + 3 H2O    ponowne strącanie As^Si

Siarczki cyny i antymonu, takiej „wędrówki” nie mogą odbyć (a dlaczego?).

Teraz zajmiemy się roztworem zawierającym kompleksy chlorkowe Sn i Sb oraz nadmiar HCI. Roztwór ten gotujemy, aby usunąć H₂S (pozostałość po rozpuszczeniu siarczków) i część HCI. Po ostudzeniu dzielimy go na 4 części: trzy porcje wykorzystujemy do wykrywania jonów, a pozostała jest rezerwą.

Do pierwszej, dosyć dużej części roztworu, dodajemy metalicznego żelaza Fe⁰. Jest ono reduktorem różnicującym w stosunku do soli Sn(IV) i Sb(III) lub Sb(V). Jony kompleksowe [SnCIJ^2- redukowane są jedynie do [SnCl,|]²" - pozostają w roztworze:

[SnCU]²' + Fe⁰ — [SnCl₄]²' + Fe²⁺ + 2 Cf

[SnClJ²“ + 2 e 2 [SnClJ²* + 2 CT    1

Fe⁰ 2 Fe²⁺ + 2 e    1

W przypadku jonów [SbCI₄]^_ a także [SbCl„]~, redukcja prowadzi do wolnego antymonu. Dla jonów [SbCU]’ możemy zapisać:

2 [SbCy ⁺ 3 Eę° — 2Sb° + 3Feⁿ + 8Cr

szary    czarny

[SbCU]’ + 3 e żi Sb° + 4Cr    2

Fe⁰ £ Fe²⁺ + 2 e    3

Powstający czarny osad Sb⁰ różni się od metalicznego Fe⁰ przede wszystkim nierozpuszczalnością w roztworach HCI. Antymon jest metalem półszlachetnym i kwasy nieutleniające (np.HCl) nie rozpuszczają go. Proszek Fę° rozpuszcza się w kwasie solnym bez przeszkód - widoczne jest wydzielanie wodoru:

Fę° + 2H⁺ — Fe^2ł + H₂°T

Jeżeli mamy roztwór który zawiera nadmiar HCI i oba metale, to po pewnym okresie ogrzewania, zostanie tylko czarny osad Sb⁰.

47