skanuj0024 3

Mo0₄²" + MoO«²" + 2H* ^ Mo₂0₇²' + H₂0    i dalej

M02O7²" + Mo0₄²“ + 2 H* 2 Mo₃0,o²" + H₂0

Powstające polianiony Mo₃0|o²~, zastępują stopniowo aniony tlenkowe O² wchodzące w skład cząsteczek kwasu ortoarsenowego H3ASO4:

H₃As(0)₄ + 4 H₂(Mo₃O,₀) 2 H₃As(Mo₃O,₀)₄ + 4 H₂(0)

Ponieważ trudno rozpuszczalna jest sól amonowa tego kwasu, więc możemy zapisać sumarycznie:

T

As0₄³" + 12 M0O4²" + 3 NH/ + 24 H* 2 (NH4j1AsfM01O.nl 4-12 H,0

żółty, nierozpuszczalny w stęż. HNO>łł

Stosując stały (NH4)₂Mo04 spełniamy istotny warunek - użycie nadmiaru jonów M0O4" w stosunku do jonów As0₄Przy dużym stężeniu As0₄ , rozpuszczalność osadu wzrasta.

Istnieje jeszcze inna prosta metoda sprawdzenia tożsamości siarczków arsenu. Jeżeli na siarczki podgrupy 2B podziałamy roztworem (NHLilCO^ to rozpuszczą się tylko oba siarczki As. W praktyce oznacza to, wytrząsanie osadu z 2-3 porcjami roztworu (NH^CC^. Otrzymany bezbarwny roztwór ostrożnie zakwaszamy rozcieńczonym HCI (burzenie się roztworu: C0₂t). Ponowne pojawienie się nawet niewielkiego żółtego osadu jest dowodem obecności w analizie As (III) lub As(V). Przypomnijmy reakcje dla As?Si:

As?$i + 3 C0₃²    A$S₃³” + As0₃³' + 3 C0₂t rozpuszczanie As-.S'

COj²' + 2fr c co₂t + h₂o

rozkład nadmiaru (NHOiCOj pod wpływem HCI

AsS₃³ + As0₃³" + 6 H’ ^ As?Si + 3 H₂0 ponowne strącanie Asifr Siarczki cyny i antymonu, takiej „wędrówki” nie mogą odbyć (a dlaczego?).

Teraz zajmiemy się roztworem zawierającym kompleksy chlorkowe Sn i Sb oraz nadmiar HCI. Roztwór ten gotujemy, aby usunąć H₂S (pozostałość po rozpuszczeniu siarczków) i część HCI. Po ostudzeniu dzielimy go na 4 części: trzy porcje wykorzystujemy do wykrywania jonów, a pozostała jest rezerwą.

Do pierwszej, dosyć dużej części roztworu, dodajemy metalicznego żelaza Fe⁰. Jest ono reduktorem różnicującym w stosunku do soli Sn(IV) i Sb(III) lub Sb(V). Jony kompleksowe [SnC^]²” redukowane są jedynie do [SnCU]^2- - pozostają w roztworze:

[SnCU]²' + Fe° — [SnClJ^2- + Fe²⁴ + 2 Cl"

[SnCU]^2- + 2 e 2 [SnCU]²' + 2Cl"    1

Fę° 2 Fe²* + 2 e    1

W przypadku jonów [SbClJ* a także [SbCl₆]', redukcja prowadzi do wolnego antymonu. Dla jonów [SbCIJ" możemy zapisać:

2[SbCU]- + 3F§⁰ -* 2 Sb° + 3 Fe²' + 8 Cl"

szary    czarny

[SbCl₄]“ + 3e 2 Sb⁰+4 Cl"    2

Fę° 2 Fe²* + 2 e    3

Powstający czarny osad Sb⁰ różni się od metalicznego Fę° przede wszystkim nierozpuszczalnością w roztworach HCI. Antymon jest metalem półszlachetnym i kwasy nieutleniające (np.HCl) nie rozpuszczają go. Proszek Fe⁰ rozpuszcza się w kwasic solnym bez przeszkód - widoczne jest wydzielanie wodoru:

Fe° + 2H* -* Fe²* + H₂°t

Jeżeli mamy roztwór który zawiera nadmiar HCI i oba metale, to po pewnym okresie ogrzewania, zostanie tylko czarny osad $b°.

*7