skanuj0033 (28)

7.4. Czas trwania i sezonowość wyjazdów turystycznych 183

Tabela 30. Różnice w długości pobytu zagranicznych turystów na Polinezji Francuskiej w 1992 r.

Kraj pochodzenia	Liczba turystów	Liczba dni
Stany Zjednoczone	36 280	7,7
Europa (bez Francji)	26 411	9,4
Francja	19 655	20,8
Japonia	14 783	6,2
Australia	6 364	8,3
Nowa Zelandia	5 036	10,0
Ameryka Południowa	4 452	9,3

Źródło: J-C. Gay [1994]."

Zarówno w turystyce międzynarodowej, jak i w turystyce krajowej, istnieje zjawisko sezonowości, co oznacza nierównomierne natężenie ruchu turystycznego w skali roku. Głównymi czynnikami mającymi wpływ na sezonowość ruchu turystycznego są warunki pogodowe (głównie temperatura, opady, usłonecznienie), a także tradycje związane z organizacją czasu pracy w skali roku i organizacją roku szkolnego. Przykładem badań poświęconych przede wszystkim zagadnieniu sezonowości ruchu turystycznego mogą być studia M.A. Bonna i in. [1992] na Hilton Head Island (Stany Zjednoczone), w których wykazano, że w niektórych miesiącach wyspa pełni rolę regionu turystycznego o zasięgu obejmującym prawie cały środkowy odcinek wybrzeża Oceanu Atlantyckiego, a w innych jest odwiedzana głównie przez turystów przybywających ze stanów Karolina Południowa, Karolina Północna i Georgia.

Większość wyjazdów turystycznych następuje w okresie od czerwca do września, z wyraźnym szczytem w lipcu i sierpniu. Jedynie na półkuli południowej sezon turystyczny występuje, gdy w Europie, Japonii i Ameryce Północnej jest zima. Ponadto w zależności od lokalnych uwarunkowań i możliwości uprawiania turystyki kwalifikowanej (np. sportów zimowych), w niektórych krajach natężenie ruchu turystycznego nasila się w grudniu, styczniu-lutym (ferie zimowe) oraz mar-cu-kwietniu (wolne dni w okresie Wielkanocy i przerwa w zajęciach szkolnych).

Analizując sezonowość ruchu turystycznego w poszczególnych krajach należy zwracać uwagę na dające się dostrzec różnice między turystyką zagraniczną a krajową, różnice pomiędzy poszczególnymi regionami i ośrodkami turystycznymi, a także uwzględnić różne formy turystyki. Jako przykład może służyć południowa Francja, gdzie wyraźne natężenie zagranicznej turystyki przyjazdowej następuje w okresie zimowym. Jednymi z nielicznych krajów, gdzie zjawisko sezonowości ruchu turystycznego jest słabo zauważalne, są Australia, Nowa Zelandia i Japonia, a także niektóre pdństwa w strefie zwrotnikowej i międzyzwrotnikowej.

Nawet w krajach o bardzo wydłużonym sezonie turystycznym (głównie z powodu warunków klimatycznych, które sprawiają, że mogą one być odwiedzane przez turystów zagranicznych przez prawie cały rok) liczba przyjazdów w okresie lipiec-sierpień jest największa. Jest to spowodowane tym, że urlopy w krajach