Geografia turyzmu 0

UW / Km li turystyczny

I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII

Wyr. IH. Sezonowość wyjazdów turystycznych w 1985 r. w wybranych krajach wysoko rozwiniętych (według miesięcy) (na podstawie National and international... [1989])

pochodzeniu turystów przypadają głównie na porę letnią. Ciekawym przypadkiem jest Jordania [Hawamdeh 1994], do której co prawda najwięcej osób przyjeżdża lalom, ale nic dotyczy to turystów z Europy, którzy najchętniej odwiedzają ten kraj w okresie Świąt Wielkanocnych. Jest to związane z odwiedzaniem przez turystów wyznania rzymskokatolickiego oraz kościołów chrześcijańskich obrządku wschodniego miejsc kultu w Izraelu oraz na l/w. Zachodnim Itr/,egu (Jerozolimy, Itcllcjcm i Nazaretu).

Innym powodem wyraźnej sezonowości w luryMycc dotyczy do głównie turystyki międzynarodowej - może byd orguni/iuja lotniczego mchu pasażerskiego. Juk już wcześniej wspomniano (rozdział dli luryotykl międzynarodowej coraz większe znaczenie mają loly c/art#row*, połtlftWiA »a oim* /nncznie tańsze

IK5

/ V ( hiiiHktciystyka współcmmciin mu Im tmv»ty< *»•• yn mu ’*wirt u*

mż loty rejsowe, /daniem IMI.C (McIumi    4261, ponieważ w okresie letnim

(maj-październik) większość outopc|skuh linii czarterowych obsługuje (rasy lą i zące Europę Północną z regionem Min /,a Śródziemnego, ruch turystyczny do dal ‘./,ych rejonów Afryki może hyć obsługiwany przez samoloty czarterowe głównie w pozostałej części roku (np. do badanej przez wspomnianego autora Gambii lotni ni czarterowymi przylatuje aż 87,9% turystów).

Powodem występowania sezonowości w przyjazdach turystycznych mogił hyć czynniki klimatyczne. Jak podaje cytowany wyżej P.U.C. Dieke [1993], z racji uciiiżliwej dla Europejczyków pory deszczowej, turyści odwiedzają Gambię prze de wszystkim w porze suchej (listopad-kwiecień). O ile wskaźnik wykorzystaniu miejsc hotelowych wynosił w sezonie 1990/1991 w porze suchej 62,8%, o tyle w czasie trwania pory deszczowej (maj-wrzesieó) osiągnął on zaledwie 19,7%.

7.5. CHARAKTERYSTYKA WSPÓŁCZESNEGO RUCHU TURYSTYCZNEGO NA ŚWIECIE

Rozwój turystyki łączy się ściśle z poziomem rozwoju spółcezno-gospodar czego, a więc większość światowego ruchu turystycznego koncentruje się w kra lach Europy i Ameryki Północnej. Dotyczy to zarówno turystyki międzynarodowej, jak i krajowej.

Mimo pojawienia się nowych form turystyki, jak ekoturystyka, turystyka kulturalna itp., większość światowego ruchu turystycznego ma ciągle formę tzw. tu lystyki masowej. Głównymi jej cechami są [Shaw, Williams 1996, 180-1831: .

•    małe zróżnicowanie zewnętrzne produktu turystycznego (np. pewna nm notonia krajobrazowa regionu Morza Śródziemnego), przy jednocześnie dużym urozmaiceniu wewnętrznym (wiele miejscowości zdolnych przyjąć turystów, zróżnicowany standard usług);

•    coraz większy udział w wydatkach społeczeństwa wydatków przcznnc/n nych na zakup artykułów związanych z turystyką i rekreacją;

•    dominacja na rynku turystycznym niewielu, ale za to bardzo silnych pod względem ekonomicznym, przedsiębiorstw (np. zajmujących się tworze niem parków rozrywki, sprzedażą tzw. pakietów urlopowych);

•    promowanie przez firmy zajmujące się usługami turystycznymi miejsc, które są reklamowane jako nowość (np. Tajlandia, Gambia, „EuroDisney Resort” pod Paryżem);

•    segmentacja przestrzenna rynku (geograficzne zróżnicowanie oferty pod kątem określonego typu klienta);

•    bardzo duża koncentracja przestrzenna turystyki, co wynika ze zwiększającej się polaryzacji społeczno-gospodarczej świata (podział na kraje pochodzenia Uiiynlów i mi państwa przez nich odwiedzane);