skanuj0052 (57)

chorych organizmów, pierwiastki śladowe, pośrednie substancje czynne, homeopatyzowane leki alopatyczne, a także rozcieńczone toksyny i różne związki chemiczne.

Stosowanie kompleksowych preparatów homeopatycznych różni homotoksykologię od klasycznej homeopatii, starającej się aplikować jedną substancję czynną. Różnica ta jest w istocie pozorna, ponieważ pojedyncze leki homeopatyczne pochodzenia roślinnego stanowią w rzeczywistości kompleks substancji czynnych.

Do pełnego zrozumienia homotoksykologii, niezbędne jest wyjaśnienie podstawowych pojęć wykorzystywanych w tej dziedzinie nauki.

Homotoksykologia - dziedzina nauki o ludzkich truciznach (homotoksynach)

źródłosłów: homo (tac.) - człowiek, toxikos (gr.) - trucizna i logos (gr.) - nauka

Homotoksyna - trucizna egzo- lub endogenna, pochodząca odpowiednio z wnętrza organizmu lub spoza niego, ale mogąca zatruwać organizm. Trucizny endogenne powstają wewnątrz organizmu w wypadku, kiedy mechanizmy metaboliczne nie działają właściwie. Powodem mogą być względy genetyczne lub nabyte zaburzenia przemiany materii.

Nie wszystkie związki szkodliwe i trujące wpływają jednakowo na różne organizmy żywe, np. ślimaki i szpaki doskonale tolerują atropinę w dawkach zabójczych dla człowieka.

Antyhomotoksyk - środek działający przeciwko ludzkim truciznom.

Homotoksykoza - to obciążenie organizmu homotoksynami i choroby, które są przez nie wywoływane. Pojęcie homotoksyny należy w tym wypadku rozumieć bardzo szeroko, tzn. jako wszelkie związki i czynniki, które działają szkodliwie na biosystem człowieka.

Homotokson - to pozbawiony własności toksycznych produkt reakcji przebiegającej między różnymi homotoksynami lub między homotoksyną a jakimś związkiem, np. produktem przemiany materii. Takie połączenie jest pozbawione działania toksycznego. Klasycznym przykładem tworzenia homotoksonu jest leczenie zatrucia za pomocą antidotum.

Przedział biologiczny - granica pomiędzy możliwością autoregulacji, a zablokowaniem tej zdolności. W aspekcie klinicznym linia ta stanowi granicę między chorobami ostrymi i podostrymi, a schorzeniami przewlekłymi i zwyrodnieniowymi. W sensie morfologicznym przedział biologiczny oddziela tkanki o zasadniczo prawidłowej budowie i odpowiedniej możliwości reakcji od struktur nieodwracalnie zmienionych, które nie są zdolne do eliminacji toksyn.

Homotoksykologia zakłada analogicznie do homeopatii klasycznej leczenie bodźcowe z użyciem minimalnej dawki leku, dążąc do pełnego wykorzystania możliwości obronnych organizmu. Choroba traktowana jest jako wynik długotrwałego procesu, w którym oddziaływanie zewnątrz- i wewnątrzpochodnych toksyn doprowadza do załamania się naturalnych zdolności obronnych organizmu.

Jako podstawę do zaproponowanej teorii, jej twórca Hans-Hcinrich Reckeweg, przyjął tezę, że wszelkie substancje będą przejawiać działanie toksyczne na organizm żywy (będą homotoksynami), o ile pojawią się w nim w nadmiernych ilościach.

Z kolei stosując terapię antyhomotoksyczną, za pomocą prostych i złożonych preparatów homeopatycznych pochodzenia roślinnego, mineralnego lub zwierzęcego, można doprowadzić do wypłukania z organizmu homotoksyn i uruchomienia w nim procesów autoregulacyjnych.

Reckeweg dowiódł, że choroba powstaje pod wpływem trucizn (homotoksyn), które wywołują w różnych tkankach konkretne zmiany - wikariacje - prowadząc do wystąpienia określonych objawów chorobowych. Według niego przejaw choroby to nic innego, jak próba obrony organizmu przed homotoksynami. Jeżeli proces zdrowienia następuje poprzez efektywne uruchomienie przez silny organizm mechanizmów samonaprawczych, to nazywane jest to wikariacją regresywną. Jeśli jednak organizm jest za słaby, aby zapanować nad atakującą trucizną, choroba rozwija się i przechodzi przez kolejne, coraz cięższe, stadia (wikariacja progresywna).

Reckeweg rozróżniał sześć faz choroby, trzy pierwsze humoralne, odwracalne, kiedy istnieje naturalna tendencja do wyzdrowienia i trzy kolejne komórkowe, przebiegające z uszkodzeniem wielu układów enzymatycznych. W ostatnich dwóch fazach rokowania są już niepewne.

Jeśli na etapie komórkowym będzie się zbyt ostro tłumić objawy choroby, to eliminacja homotoksyn zostanie przerwana (wikariacja progresywna) i wyzdrowienie będzie niemożliwe. Tłumienie objawów to nic innego, jak wtłaczanie choroby na powrót do wnętrza organizmu.

Na początku organizm stara się wydalić homotoksynę za pomocą ostrej, ograniczonej reakcji miejscowej. Polega ona przede wszystkim na wzmożeniu fizjologicznych procesów wydalniczych, które przechodzić mogą w stan zapalny. Reakcje te nie zawsze są skuteczne.

102