skanuj0453

energii, gdyż 7° jest energią przypadającą na jednostkę powierzchni i jednostkę czasu. Rozważane dotychczas natężenie całkowite odpowiada jednemu przejściu sfery Ewalda przez węzeł sieci odwrotnej. Jeżeli, podczas trwania eksperymentu, węzeł przechodzi przez sferę n razy, całkowite natężenie zintegrowane będzie oczywiście równe nó°.

Obliczone właśnie natężenie całkowite pokrywa się z natężeniem, które otrzymuje się z amplitudy fali emitowanej przez płaszczyznę oscylatorów o zgodnej fazie w konstrukcji Fresnela (patrz rys. 4.4). Kwadrat tej amplitudy określa natężenie / fali emitowanej:

7 = X²q²s²I°

gdyż 7/7° = (E₀/Eq)².

Natężenie całkowite jest równe iloczynowi 7 przez powierzchnię źródła (kryształu), przez liczbę warstw emitujących o grubości jednostkowej, stanowiących również płaszczyzny konstrukcji Fresnela i przez czas emisji płaszczyzny równy X/oj2sm6. Jeżeli podzielimy kryształ na warstwy o grubości jednostkowej, każda z nich będzie stanowić płaszczyznę Fresnela o gęstości powierzchniowej q — |F\/v.

Ostatecznie, uwzględniając fakt, że wiązka padająca nie jest spolaryzowana, na $ znajduje się wyrażenie otrzymane poprzednio.

B. Efekty geometryczne I. Czynnik polaryzacyjny

Wiązka promieni rentgenowskich emitowanych przez źródło nie jest spolaryzowana. Można ją traktować jako wynik nałożenia się dwóch fal spolaryzowanych pod kątem prostym (s. 399). Gdy dyfrakcja powoduje odchylenie wiązki padającej od kierunku S₀, w kierunku S, tworzącym kąt 26 z przedłużeniem S₀, wiązka ugięta jest częściowo spolaryzowana; amplituda fali składowej prostopadłej do płaszczyzny S₀, S jest zachowana całkowicie, natomiast amplituda składowej położonej w płaszczyźnie S₀, S maleje, stanowiąc rzut amplitudy fali padającej w płaszczyźnie S₀, S na prostopadłą do S położoną w tej płaszczyźnie (rys. 4.2). Jak z tego wynika, dla każdego promienia odchylonego o 26, zmniejszenie natężenia jest określone wyrażeniem

(1 -bcos²2(9)/2

Należy jednak pamiętać, że gdy następuje monochromatyzacja promieniowania padającego wskutek odbicia Bragga od płaszczyzny kryształu, jest ono już częściowo spolaryzowane.

II. Czynnik Lorentza

Na natężenie wiązki ugiętej wpływa oczywiście szybkość, z jaką odpowiadający jej węzeł sieci odwrotnej przechodzi przez sferę Ewalda. Dłuższemu czasowi zetknięcia, przy pozostałych warunkach jednakowych, będzie odpowiadać natężenie większe niż w przypadku szybkiego przejścia węzła przez sferę odbicia. Efekt ten wyraża czynnik L Lorentza, mający różną wartość w różnych metodach doświadczalnych. Dla rentgenogramu Weis-senberga płaszczyzny zerowej L = 1 /sin26 (patrz rys. 4.43).

455