skanuj045g

Zasada prawdopodobieństwa błędu

Zajęcia dydaktyczne to dynamiczne, żywotne systemy. Sytuacje pedagogiczne to kompleksowe, dynamiczne i uzależnione od różnych czynników zajęcia, z tym wiąże się przypadkowość, 'niejednoznaczność. Także uczestnicy są nieobliczalni, osobliwi, szczególni. W związku z tym nie da się wszystkiego przewidzieć i należy przyjąć, że obok oficjalnej wersji zajęć jest ta nieoficjalna, czasami niechciana. W rezultacie nie da się zaplanować procesu nauczania i uczenia się, a tym bardziej jego efektów, ponieważ dorośli uczą się tego, czego sami chcą i w taki sposób, jak to wcześniej robili. Nauczyciele mogą stwoizyć co najwyżej sprzyjające uczeniu się warunki, zaprezentować zróżnicowany repertuar metod, który wzbogaci ich własny, ale to nie eliminuje ryzyka błędów. Szansą na ich unikanie jest rozbudzona refleksja pedagogiczna, która pozwala uczyć się skutecznie także na własnych błędach.

Zasada wykorzystania humoru

Humor to sposób na radzenie sobie z pomyłkami i błędami, ponieważ zawiera w sobie autoironię, wyklucza perfekcyjność swoją i innych. Podstawą humoru jest wiara we względność. Humor jest dowodem na tolerancję i dojrzałość. Humor i mądrość są ze sobą ściśle związane. Wykorzystanie humoru i dowcipu na zajęciach dydaktycznych wzmacnia efekty nauczania¹.

Problemy do dyskusji:

1.    Wskaż zasady kształcenia, którymi się kierujesz się w swojej pracy dydaktycznej. Uzasadnij ich stosowanie i poddaj krytycznej ocenie w kontekście modeli pracy edukacyjnej z dorosłymi.

2.    Poddaj krytycznej ocenie zasady, jakimi posługują się inni andragodzy -praktycy.

3.    Wybierz jedną zasadę dydaktyczną, której chcesz w najbliższym czasie poświęcić więcej uwagi. Zaplanuj systematyczną pracę nad dalszymi zasadami kształcenia.

4.    Zaproponuj swojemu zespołowi przedmiotowemu w szkole opracowanie katalogu najważniejszych zasad dydaktycznych wraz z metodami ich realizacji.

Literatura zalecana:

Adamczuk E., Uczymy sięprzez humor, Wyd. UMCS, Lublin 1997.

Bandura A., Teoria społecznego uczenia się, Wyd. PWN, Warszawa 2007. llleris K., Trzy wymiary uczenia się, Wyd. Naukowe DSWE TWP, Wrocław 2007.

Karaś St., Dydaktyka oświaty pozaszkolnej, Wyd. 1TEE, Warszawa — Radom 1995.

Knowels M.S. Holton III E.F., Swanson R.A., Edukacja dorosłych, Wyd. PWN, Warszawa 2009.

Laguna M., Szkolenia, Wyd. GWP, Gdańsk 2004.

Owczarz M. (red.), Poradnik edukatora, Wyd. CODN, Warszawa 2005. Półturzycki J., Dydaktyka dorosłych, Wyd. WSiP, Warszawa 1991.

Półurzycki J., Dydaktyka dla nauczycieli, Wyd. Novum, Płock 2002.

Przybylska E. (red.), Dydaktyka i metodyka edukacji dorosłych. Materiały dydaktyczne do zająć z teorii i praktyki, Warszawa 2004.

115

1

E. Adamczuk, Uczymy się przez humor, Lublin 1997.