strona (58)

z.4.ó. ivieioay i lecnniKa zauieguw

1.    Indukcja jest miarą ipm stosowaną w terapii. Większość aparatów leczniczych emituje pole o indukcji do 10mT, czasem spotyka się większe emisje do 40 mT. W tym zakresie indukcji nie obserwowano ujemnych skutków ani różnic działania leczniczego. Sądzi się, że pole o nadmiernej indukcji może zbyt silnie stabilizować cząstki paramagnetyczne, a przez to hamować ich naturalną czynność. Nie ustalono jednak nawet w przybliżeniu granicy krytycznej ani dla tego zjawiska, ani dla innych szkodliwych wpływów. Niektóre przepisy zalecają zaczynanie zabiegów od indukcji

0    30% niższej niż docelowa. Wobec braku kryteriów dawki szkodliwej zalecenie to jest uzasadnione tylko hipotetycznie i asekuracyjnie. Najczęściej stosuje się dawki od 6 do 10 mT.

2.    Częstość impulsów w większości aparatów jest regulowana w zakresie od 1 do 100 Hz. Postuluje się stosowanie niskich częstości - od 4 do 15 Hz - w schorzeniach kości i narządu ruchu, a wyższych - od 40 do 60 Hz - w leczeniu narządów miąższowych, jak mózg, serce i inne narządy wewnętrzne. Nie ma dostatecznie wiarygodnych dowodów klinicznych większej skuteczności określonej częstotliwości. Z niektórych aparatów można uzyskiwać emisje modułów impulsów w okresach trwającyc h od 1 do 20 s na zmianę z takimi samymi przerwami.

3.    Kształt impulsów w emisji wielu aparatów jest niezmienny, najczęściej sinusoidalny, w niektórych aparatach można wybrać jeden z dwóch lub trzech rodzajów impulsów. Najczęściej stosuje się impulsy prostokątne i te są zalecane w chorobach

1    urazach narządu ruchu. W schorzeniach miąższowych i skóry zaleca się impulsy sinusoidalne. Są też możliwości stosowania impulsów trójkątnych i mieszanych. Te

Ryc. 2.4. Zabieg magnetoterapii wykonywany pulsującym polem magnetycznym z emitorów płytowych, umieszczonych na statywie

58