strona (60)

VVIC!\ UU 1(11 I \J.

4.    Choroba nowotworowa.

5.    Niewyrównana niewydolność krążenia i oddychania.

6.    Niewydolność nerek.

7.    Zagrożenie krwotokiem.

8.    Rozrusznik serca lub innego narządu.

Przedstawione przeciwwskazania mają częściowo charakter asekuracyjny, a niektóre motywowane są w pewnym stopniu wymaganiami pielęgnacyjnymi.

Nie stanowią przeciwwskazania metalowe zespolenia kości, metalowe i inne protezy stawowe, mostki i korony zębowe, ciała obce w tkankach itp. Pm można stosować na głowę i rdzeń kręgowy.

2.5. Diatermoterapia

2.5.1. Historia i rodzaje diatermoterapii

Fizjolog francuski d'Arsonval pierwszy zastosował pem z zakresu diatermii do celów leczniczych w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Wytwarzał pem prymitywną techniką iskrową, wynalezioną przez Teslę. Były to drgania nieciągłe. Występowały w bardzo nieregularnych modułach, około 100 na sekundę, a przerwy między modułami były 100 do 500 razy od nich dłuższe. Do wytworzenia iskry trzeba było napięcia kilku tysięcy wolt, a otrzymane natężenie wynosiło około 1 mA. Darsonwalizację wykonywano jako zabiegi miejscowe i ogólne.

Po zastosowaniu ulepszonych iskierników (ok. 1907 r.) uzyskano większe energie stosowane miejscowo, a ich generatory nazwano po raz pierwszy diatermiami. Napięcie generujące wynosiło do 2000 V, a uzyskiwane natężenie dochodziło do 3000 mA. Były to nadal moduły drgań pem, lecz występujące kilkaset tysięcy razy na sekundę. Drgania uzyskiwano przez wprowadzenie w oscylację prądu elektrycznego. Przekazywanie energii odbywało się metodą kontaktową - przez przewody i elektrody metalowe stykające się ze skórą przez grube, wilgotne podkłady z gazy. Działał jednocześnie prąd elektryczny i pole elektromagnetyczne. Diatermoterapia wywodzi się z elektroterapii i bywa czasem umieszczana w tym dziale.

Diatermoterapia rozwija się równolegle z radiofonią - korzystając z jej osiągnięć. Schliphake i Kowarschik przystosowali lampę elektronową wytwarzającą ciągłe pem z możliwością uzyskiwania dużych mocy w różnych pasmach do celów medycznych. Ich aparat, który nazwano diatermią krótkofalową (DKF), wytwarza pem w paśmie fal o długości kilkudziesięciu metrów. Wcześniejsza diatermia iskiernikowa otrzymała nazwę długofalowej (DDF).

Pasmo krótkofalowe pozwala na zastosowanie dwóch metod dla celów medycznych: kondensatorowej i indukcyjnej (kablowej). W tej pierwszej najczęściej wykorzystuje się promieniowanie elektromagnetyczne powstające między okładzinami kondensatora. Metoda indukcyjna polega na wykorzystaniu właściwości solenoidu

60