strD (4)

44

c. Hodowla drobnoustrojów tlenowych

Bardzo liczna grupa drobnoustrojów wymaga do wzrostu dużego dostępu tlenu (lub powietrza). Hodowle takich drobnoustrojów prowadzi się na wytrząsarkach lub stosuje napowietrzanie (aerację) hodowli za pomocą sprężonego powietrza.

Metody hodowli drobnoustrojów tlenowych można podzielić na powierzchniowe i wgłębne.

powierzchniowe

wgłębne (tylko na podłożach płynnych)

na podłożach płynnych (np. hodowla na brzeczce, bulionie lub produkcja kwasu cytrynowego przez pleśń Aspergillus niger na tacach z pożywką)

na podłożach stałych (np. hodowla drobnoustrojów na skosie lub pleśni na otrębach w celu otrzymania enzymów) na wytrząsarkach (np. laboratoryjne metody otrzymywania biomasy drożdżowej) w tkankach fermentacyjnych, z zastosowaniem odpowiedniego systemu napowietrzania i mieszania (np. przemysłowa produkcja drożdży paszowych i spożywczych, octu oraz antybiotyków)

(( 5. Barwienie drobnoustrojów

a. Wprowadzenie

Celem barwienia jest ułatwienie obserwacji ważnych cech morfologicznych, diagnostycznych oraz liczenia drobnoustrojów.

Barwienie drobnoustrojów jest procesem fizykochemicznym, który polega na wniknięciu barwnika do wnętrza komórki i utworzeniu barwnego kompleksu z cy-toplazmą.

Do barwienia drobnoustrojów najczęściej stosuje się zasadowe barwniki anilinowe, wykorzystując ich powinowactwo do plazmy komórkowej charakteryzującej się odczynem kwaśnym.

W mikrobiologii używane sąm.in. następujące barwniki zasadowe: fiolet krystaliczny, goryczkowy i metylowy, czerwień obojętna, fuksyna zasadowa, błękit metylenowy, zieleń malachitowa i metylenowa.

Do barwników kwaśnych, rzadziej używanych w technice mikrobiologicznej, należą: fuksyna kwaśna, eozyna, erytrozyna, barwnik kongo i nigrozyna.