studia20100525004 (2)

Załóżmy, m materia! metalowy w postaci pręta o grubości h₍₎ wprowadzamy między dwa walce, obracające się w przeciwnych Kierunkach (Rys. 1). Na rys. 1 przedstawiona jest chwila zetknięcia się materiału z walcami. Materia! styka się z walcem w punkcie A, Kąt AO,0₂ nazywany jest totem chwytu.

Jeżeli w ielkość nacisku materiału na walec oznaczy my przez N, a silę tarcia, występującą w punkcie sty ku przez T„ to rzutując te siły na prostą, równoległą do kierunku walcowania, znajdziemy, że materiał zostanie wciągnięty między walce,, jeśli zostanie spełniony waruneki

N sin o > T cos o

Podstawiając T - p N otrzymamy:

sin o < |i eos a lub:    tg o < p

« < p

gdzie:    p = tg p

Widać zatem, że materiał zostanie chwycony przez tarcie, jeżeli kąt chwytu będzie mniejszy od kąta tarcia.

Spełnienie przedstawionej zależności jest warunkiem koniecznym procesu walcowania.

Z chwilą gdy materiał zostanie już chwycony przez walce i wypełni „kotlinę” walcową, warunki walcowania znacznie się polepszają.

Jeżeli się założy, że wypadkowa nacisku działa na połowie łuku AB (Rys. 2) pod kątem a/2, to analogicznie jak poprzednio warunek wciągania materiału przez walce wyrazi się nierównością a/2 < p, czyli: a < 2 p.

Widzimy więc, że po wypełnieniu kotliny walcowniczej przez materiał, kąt chwytu może wzrosnąć dwukrotnie. W praktyce największa wartość kata chwytu wynosi od 22° do 24°.