zdjeF8

Jeżeli pnypts odnosi tK do ściśle określonej) fragmentu tekstu (wyrażenia, zdania, akapitu itp.k stosuje się odnośniki literowe powtórzone z myślnikiem. Tę samą literę stawia się ■nmm przed pierwszym wyrazem i po ostatnim wyrazie danego fragmentu, np.

Mec dubtum estat, quoJ wuliaa Da ^r omnipotentis drsupmus sibi mmun fucr.tt. qui non deseru cperantes in quod tantum multitudincin cum ptuca rktonounimr dcbcll«vit.

Przypisy zawierające komentarze składa się u dołu kolumny, na której znajduje się tekst główny z odnośnikami. Krótkie objaśnienia można składać w ciągu z zachowaniem sto

sownych odstępów między poszczególnymi przypisami. Dłuższe komentarze składa się w osobnych wierszach. W odnośnikach powtórzonych litery łączy się za pomocą myślnika bez spacji, np. **"**.

Powołania na numery]

W wydaniach krytycznych literatury pięknej pisanej wierszem (poezje, poematy, dramaty itd.) zazwyczaj stosuje się w przypisach powołania na numery wersów tekstu. Postępuje się tak, aby odnośniki gwiazdkowe lub cyfrowe nie utrudniały lektury i nie psuły estetyki kolumny tekstu. Należy wówczas wprowadzić ciągłą numerację wersów tekstu głównego w obrębie całego dzieła lub jego większej części (np. księgi, aktu). Numeruje się zazwyczaj co piąty lub co dziesiąty wers utworu literackiego cyframi arabskimi we frakcji górnej lub cyframi górnymi. Umieszcza się je na lewym marginesie, obok właściwego wersu tekstu w odstępie 6-12 punktów, np.

Z wierzchu ozdoby sztuczne, nie rylcem, nie dłutem,

* Ale zręcznie ciesielskim wyrzezane sklutem,

Krzywe jak szabasowych ramiona świeczników;

Na końcu wiszą gaiki, coś na kształt guzików,

Które Żydzi modląc się na łbach zawieszają I które po swojemu „cymes” nazywają.

« 2001Ua - w stronach rodzinnych poety tak się nazywa topór szeroki, używany do obrabiania kloców i desek.

w. 201 taakes (z bebr. sabazk) — sobota, w porządku religijnym mojżeszowym dzień święty tygodnia; obrządkowym oświetleniem były iw mi l

* 203 aa każ - na cnotach; rosyjskie i białoruskie lak, czoło, nie ma odcienia wzgardliwego, lak było i w staropolszezyźnie (por.: tpodt Aa).

2. Przypisy stownikowe

Forma przypę

Przypisy słownikowe objaśniają znaczenia obcojęzycznych, archaicznych, gwarowych itp. wyrazów, wyrażeń albo całych zdań użytych w tekście zasadniczym. Objaśnienie polega na podaniu polskojęzycznego, współczesnego lub ogólnego odpowiednika danego elementu językowego. Treść objaśnienia podaje się po myślniku, np.

* barranca (hiszp.) — parów ⁷ roztocharze — handlarze koni w. 793 pożyte - spełnione

Objaśniany w przypisie element językowy przytacza się w takiej formie gramatycznej i ortograficznej, w jakiej występuje w tekście głównym. Jeśli w tekście zasadniczym element, który ma być objaśniony, jest zapisany kursywą, to w przypisie także należy zachować to wyróżnienie, np.

W grzechu się ludzkim kocham,

A tego nigdy nie przeniecham³.

* nie przeniecham - nic praepuucaę

238 | Część III Tekst główny I teksty poboczne