Do łączenia pasów płaskich lub części ciernych (np. w hamulcach) stosuje się nity pasowe (rys. 2.1 la). Do łączenia skóry i tworzyw sztucznych używa się także nitów rozwidlonych (rys. 2.11 b), nie wymagających wykonywania otworów. Nity dwuczęściowe (rys. 2.lic), zamykane przez wtłaczanie, stosuje się np. do łączenia części z tworzyw sztucznych lub drewna, narażonych na pękanie przy stosowaniu nitów pełnych. Nity płytkootworowe (rys. 2.1 ld) umożliwiają nitowanie wg metod stosowanych do nitów drążonych, przy zachowaniu wytrzymałości nitów pełnych.
Rys. 2.11. Nity specjalne: a) pasowy, b) rozwidlony, c) dwuczęściowy, d) płytkootworowy [14, 23]
Osobną grupę stanowią nity stosowane do łączenia przedmiotów, które umożliwiają tylko jednostronny dostęp — do łba nitu. Są to specjalne nity rurkowe (potocznie określane jako nity zamykane jednostronnie), wykonywane z miękkich metali i stopów, np. z miedzi, mosiądzu, monelu lub stopów lekkich.
Proces łączenia za pomocą tych nitów przebiega następująco: łeb nitu jest dociskany od zewnętrznej (dostępnej) strony połączenia, a zakuwka jest wytwarzana od niedostępnej strony za pomocą specjalnych zakuwników wprowadzanych i wyjmowanych przez otwór w nicie.
Nity zamykane jednostronnie są przeważnie projektowane przez poszczególne zakłady na ich własny użytek, a cechy tych nitów zależą od rodzaju wykonywanych połączeń oraz od warunków techniczno-montażowych.
Jednostronne zamykanie nitów jest dość kosztowne, gdyż wymaga specjalnego oprzyrządowania; z kolei jednak oprzyrządowanie takie umożliwia zwiększenie wydajności nitowania.
Inna metoda jednostronnego zamykania nitów jest związana z zastosowaniem nitów wykonanych ze stopów z pamięcią kształtu, np.
58