IMAG0081

wołiODŁ, kośaoi św. kkK^o, plan

I autorstwa <ka Zbigniewa Pianewsfcieeo W idi wyrnbi wiadomo, xe topus nawowy był

Izaaaate krótszy mż pnypoacnno Z —ijl iii go dmnneżowa zapewne fasada nie prTftgtarirajya współistnieniu z kafcseką mnai^i i jej poprzedniczka Wezwanie kościoła i specyficzne fony jego kolumn. prawie takie same jak w katedrze praskiej, rozpoczętej w roku 1060 pracz księcia Spdygmewa, wskazują jednoznacznie na okres rządów runmriTi Odnowiciela (1038-1068). W trakcie badan _T o których była nowa, stwierdzono nadto ih fimijiami brak okrągłych wieżyczek z klatkami schodowymi, które pojawiały oę w wieki rekonstrukcjach wzorowanych na kościele św. Michała w MUćeśbean. Komunikację z emporą zapewmaiy skromniejsze schody osadzone w grubości muru. Pozostały po mch reszty fundamentu, podobnie jak w jednej z wież fasady zachodniej.

19, 20 Pierwsza wzmianka o kościele w lnowi odzu pochodzi z interpolacji wprowadzonych zapewne w drugiej połowie XII wieku do dokumentu noszącego datę 1145. Miejscowa tradycja, utrwalona nie istniejącą dziś tablicą pamiątkową, upatruje w nim fundację Władysława Hermana z 1082 roku. Ta data była niekiedy korygowana wiadomościami o rozprzestrzenianiu się kultu św. Idziego w Polsce od roku 1086 (data znanego poselstwa do Saint-Gilłes i urodzin Bolesława Krzywoustego). Zwraca się także niekiedy uwagę, iż rozkwit kultu, a zatem i okres fundacji świątyń poświęconych św. Idziemu przypada na czas rządów Krzywoustego. Większość badaczy, uwzględniając typ rozwiązania przestrzennego kościoła z okrągłą klatką schodową w fasadzie zachodniej, prowadzącą na emporę, a także formy detalu (głowica plecionkowa, dla której wzór mogły stanowić głowice „pierwszej” katedry wawelskiej), opowiada się jednak za fundacją hermanowską i datowaniem na schyłek XI wieku. Kościół wielokrotnie przebudowywany, opuszczony i zrujnowany w XIX wieku, został gruntownie odrestaurowany w latach 1936-1938, przy czym znaczne partie zrekonstruowano. Należy do nich górna część wieży z biforiami, korona murów z fryzem

inowłódz, kościół św. Idziego, kon. XI w.:

19.    Widok od południa

20.    Fragment głowicy

arkadkowym, a we wnętrzu - empora zachodnia i posadzka z ornamentalnych flizów ceramicznych. Podstawę dla rekonstrukcji stanowiła skrupulatna analizą budowli, ślady na zachowanych murach i odnalezione detale architektoniczne.