img158 (13)

POMIAR PARAMETRÓW HEMODYNAMICZNYCH PODCZAS REGULOWANEJ PRACY FIZYCZNEJ.

PRÓBA WYSIŁKOWA NA CYKLOERGOMETRZE

Paweł Kowalczyk

CZĘŚĆ TEORETYCZNA ĆWICZENIA

I. Wpływ wysiłku fizycznego na układ krążenia

Wywołane wysiłkiem fizycznym zwiększone zapotrzebowanie mięśni szkieletowych na tlen oraz usuwanie C0₂, powstającego w czasie procesów utleniania, jest możliwe dzięki nasileniu działania układu krążenia i układu oddechowego. Wskaźnikiem sprawności obu układów jest zdolność pobierania tlenu przez organizm (maksymalny pobór tlenu - V0_2max). V0_2max u mężczyzn w wieku ok. 18 lat wynosi 3-4 1/min. Działanie układu krążenia w czasie wysiłku nie ogranicza się do transportu 0₂ i usuwania C0₂. Krew zaopatruje pracujące mięśnie także w substraty energetyczne, takie jak glukoza, aminokwasy i wolne kwasy tłuszczowe. Przenosi hormony z miejsc ich wydzielania do różnych tkanek, usuwa inne produkty przemiany materii z mięśni, takie jak kwas mlekowy, odprowadza powstające podczas pracy ciepło. Kluczowe, zatem znaczenie w reakcji układu krążenia na wysiłki, ma zwiększenie przepływu krwi przez mięśnie, płuca i skórę. Zmiany te są wypadkową wzrostu tempa przepływu krwi przez cały układ krwionośny (wzrost objętości minutowej serca), jak również zmian dystrybucji przepływu krwi przez różne obszary naczyniowe. Pojemność minutowa serca (ilość krwi przepompowywana przez serce w czasie jednej minuty) podczas wysiłku dynamicznego zwiększa się proporcjonalnie do zapotrzebowania na tlen, czyli intensywności wysiłku. Zwiększeniu pobierania tlenu o 1 l/min towarzyszy wzrost objętości minutowej serca o około 5 1/min.

U ludzi o przeciętnej wydolności fizycznej pojemność minutowa serca osiąga wielkość 15-25 1/min przy maksymalnym obciążeniu. U sportowców uprawiających dyscypliny wytrzymałościowe pojemność minutowa serca może przekraczać 40 1/min.

55