img234 (11)

20 Druidzi

rodzajami broni, co pozwoliło im odnosić szybkie początkowe zwycięstwa. Grecy odnotowali szereg celtyckich słów związanych ze sztuką wojenną, w tym trimarcisia na oznaczenie taktyki walki konnej, oraz wyraz marca oznaczający konia. Rzymianie zaczęli stosować celtyckie uzbrojenie i przejęli część słownictwa. Diodor Sycylijski odnotowuje słowo lanciae oznaczające włócznię z żelaznym grotem, dzisiejszą lancę. Gladius, popularny rzymski krótki miecz, pochodzi od celtyckiego clad, obecnego w szkockim claymore (gaelicki claid-heamh mór, „wielki miecz”), gdzie oznacza wielki miecz obosieczny.

Polibiusz, podobnie jak inni pisarze antyczni, mylnie określił jedno z plemion celtyckich mianem Gaesatae. Napisał o nich, że do walki przystępowali nago. W rzeczywistości nie było to odrębne plemię, lecz grupa zawodowych wojowników, którzy nazwę swą zawdzięczali słowu gae, oznaczającym włócznię (czyli włócznicy). Wśród Celtów, podobnie jak innych ludów indoeuropejskich, wykształciła się klasa czy kasta zawodowych wojowników, gotowych sprzedać swoje umiejętności wszystkim chętnym ich nająć. Łatwiej zrozumieć ich rolę w społeczeństwie poprzez porównanie do japońskich samurajów, kasty wojowników zniesionej dopiero w okresie Meji na początku obecnego wieku. Kastę wojowników celtyckich przyrównać można również do hinduistycznych Kshat-riya (kszatrijowie), kasty zajmującej miejsce poniżej braminów. Podobnie do niektórych kszatrijów, również celtyccy Gaesatae walczyli nago, wierząc, że wyzwoli to ich karmę do pełnego męstwa, a w przypadku śmierci ułatwi spotkanie ich wcielenia w świecie pozagrobowym.

Irlandzka mitologia oraz tak zwana pseudohistoria przynoszą dalsze wiadomości o kaście wojowników. Do najbardziej znanych należeli Craobh Ruadh, wojownicy Czerwonej Gałęzi z Ulsteru. Wielu badaczy uważa, że skrybowie pomylili słowo ruadh z righ i że wojownicy zwani byli raczej Gałęzią Królewską. Inną grupę wojowników stanowili Fianna, drużyna Irlandii, obrońcy najwyższego króla werbowani z klanów Bascna i Morna. Słowo fianna do dziś oznacza w języku irlandzkim żołnierzy. Militarną elitę królestwa Connacht stanowyi Gamhanrhide, natomiast w Munsterze działali Degad pod dowództwem króla Cu Roi i Naisc Niadh, dowodzeni przez Eoghanów, władców Cashel. Ci ostatni, znani są jako wojownicy „złotej obręczy”, która z czasem stała się odznaczeniem przyznawanym przez władców Cashel i ich potomków, ród MacCarthy Mór. Gdy rodzina MacCarthy, po przegranej bitwie nad rzeką Boyne w 1690 roku, udała się na dwa i pół wieku wygnania do Francji, odznaka nadal była przyznawana za zasługi przez diuków de Clancarthy i księcia MacCarthy Reagh z Tuluzy. W roku 1926 MacCarthy Mór powrócili do niepodległej Irlandii, i od tamtej pory odznaka, znana jako Niadh Nask, jest przyznawana w dalszym ciągu, co czyni ją jedną z najstarszych w Europie.

W czasach gdy Celtowie pojawili się na kartach historii spisywanej przez antycznych autorów, w ich społeczeństwie, podobnie jak i u innych Indoeuropej-czyków, wykształciły się cztery klasy: kasta wykształcona, wojownicy, wytwórcy