IMG97

nyssinus. Jego skład aminokwasowy poznano po zsekwencjonowaniu kodującego go DNA w roku 1988. Der p 1 należy do grupy enzymów - proteaz cysternowych (podobne występują w owocach kiwi). Wytwarzany jest w przewodzie pokarmowym roztoczy, gdzie funkcjonuje jako enzym trawienny, i uwalniany na zewnątrz z peletkami kału.

Silne właściwości alergizujące, które wykazuje Der p 1. wynikają z kilku przyczyn. Po pierwsze, w związku z aktywnością enzymatyczną. Der p 1 może uszkadzać barierę nabłonkową po przedostaniu się do dróg oddechowych. Sprzyja to penetracji tego. a także innych alergenów, w głąb błony śluzowej. Po drugie, stwierdzono, że Der p 1 może odcinać (złuszczać) z powierzchni limfocytów B cząsteczkę CD23 (FceRII), przez co limfocyty te stają się niewrażliwe na sygnał zwrotny, hamujący wydzielanie IgE, który przekazywany jest przez krążące IgE. Wreszcie. Der p 1 może enzymatycznie oddziaływać na obecną na limfocytach T cząsteczkę CD25. będącą podjednostką a receptora dla IL-2. Prowadzi to do niewrażliwości wspomnianych limfocytów na IL-2 i osłabienia wytwarzania IFN-y. Ostatnio doniesiono, że Der p 1 może także stymulować wytwarzanie prozapalnych cytokin. między innymi IL-6 i IL-8. przez komórki nabłonka dróg oddechowych.

7.8.    -b----

7.9.    - -d--

7.10.    - b c - - -

7.1 1. - b - - - f

Stężenie przeciwciał IgE w surowicy jest bardzo małe - w normie do 450 ng/ml. Poziom tych przeciwciał może wzrastać w chorobach alergicznych. zwłaszcza świerzbiączce, osiągając w skrajnych przypadkach wartości kilku-, kilkunastu pg/ml - dużo jednak mniejsze niż stężenie IgC (norma: 8-16 mg/ml). W momencie urodzenia poziom IgE jest bardzo niski - rzędu kilku ng/ml (na pograniczu czułości testów) - wzrasta podczas dorastania i największe wartości osiąga u nastolatków. Po dwudziestym roku życia stężenie IgE we krwi nieco się zmniejsza.

W wyniku steroidoterapii wytwarzanie IgE może się zwiększać, w związku z tym istnieją sugestie, że przy nałożeniu się dodatkowych czynników (na przykład dużej ekspozycji na alergen) może dojść do dodatkowego uczulenia się pacjenta. Wyższy poziom IgE, niezależnie od przyczyny, może sprzyjać dodatkowemu uczuleniu jeszcze w inny sposób. Stwierdzono pozytywną korelację między gęstością, receptorów FceRI na bazofilach i komórkach tucznych a poziomem IgE we krwi. W warunkach dużego stężenia IgE, prowadzącego do wzmożonej ekspresji FceRI. łatwiej dochodzi do mostkowania swoistych IgE (nawet jeśli są one obecne w małym stężeniu w surowicy) przez alergen, co w konsekwencji prowadzi do uwolnienia mediatorów komórek tucznych i bazofilów oraz wyzwolenia objawów alergii.

7.12.    - - c - - f

7.13.    -c-e-

Histamina jest aminą biogenną, powstającą w wyniku dekarboksylacji histydyny. Jest mediatorem szybko uwalnianym z komórek tucznych, wywołującym efekt silny, lecz krótkotrwały. Dzieje się tak dzięki działaniu histaminazy. enzymu szybko unieczynniającego histaminę (czas pół-trwania histaminy we krwi jest krótszy niż minuta). Efekt biologiczny histaminy zależy od interakcji z odpowiednim receptorem. H, lub H₂. Efekt prozapalny histaminy jest mediowany przez receptor H,. za pośrednictwem którego indukowany jest wewnątrz komórki szlak przemian. prowadzący do powstania trisfosforanu inozytolu i diacylo-glicerolu.

W terapii alergii powszechnie stosowane są leki działające specyficznie przeciwhistaminowo (blokery receptorów H,). zmniejszające objawy wynikające z działania histaminy. Niektóre leki z grupy agonistów receptora p₂, stosowane w alergiach układu oddechowego (w astmie) w celu rozkurczenia oskrzeli, wywołują dodatkowy efekt przeciwalergiczny wynikający z hamowania wydzielania histaminy.

Oprócz wpływu na procesy zapalne, histamina ma właściwości immunomodulujące - hamuje wydzielanie niektórych cytokin. między innymi IL-1. IL-2 i TNF-a.

7.1 4. b - - «

Receptor FceRI jest cząsteczką pełniącą zasadniczą rolę w inicjacji reakcji alergicznych, W przeciwieństwie do receptora FceRII. cechuje się silnym powinowactwem do przeciwciał IgE (Kd = 10~⁹ - 10"'° M). Ma także odmienną budowę niż FceRII. Podczas gdy FceRII należy do grupy integralnych białek błonowych typu II (o odwróconej orientacji, to znaczy

111