ko3

. Gofred, •

Lecz mieszkasz miedzy chóry niebieskimi Z gwiazd nieśmiertelnych w uwitej koronie — Ty sama władni piersiami moimi,

Ty daj głos pieśni! A jeśli przy stronie Prawdzie gdzie jakiej ozdoby przydawam, Niech Twej niełaski za to nie uzna wam.

Wiesz, że za światem wszyscy tam bieżemy, Gdzie więcej Parnas leje swej słodkości,

I prawdę pręcej w ludzie więc wmówiemy, Kiedy rym miękki doda jej wdzięczności. Tak schorzałemu dziecięciu kładziemy Na brzeg u kubka różne łagodności:

To gorzki napój pije oszukane,

Żywot i zdrowie biorąc pożądane.

Ty, cny Alfonsie, coś do bezpiecznego Portu w złą chwilę łódź mą nakierował I tylko co już nie pogrążonego Sameś wydźwignął i sameś ratował:

Nie broń tym kartom czoła wesołego, Które-m ci jako ślub jaki zgotował.

Z czasem cię głosić będzie ponno jeszcze, Co cię ledwie tknie teraz, pióro wieszcze.

5

Słuszna, jeśli się kiedy chrześcijaństwo, Uspokoiwszy wnętrzne nienawiści,

Wodą i lądem ruszy na pogaństwo, Niesprawiedliwe odjąć mu korzyści —

Aby cię sobie wzięło na hetmaństwo Ziemią lub morzem; czego-ć życzem wszyscy. Tymczasem słuchaj, o naśladowniku Gofreda, a wczas gotuj się do szyku.

6

Szósty rok mijał, jako ku wschodowi Chrześcijańskie się wojsko wyprawiło. Nicea zdzierżeć nie mogła szturmowi, Antyjochijej fortelem dobyło,

Którą przeciwko możnemu Persowi Wygraną w polu bitwą obroniło. Potem Tortozę wziąwszy, miejsce dało Zimie i roku nowego czekało.

7

Już też i zima, w którą odpoczywa Miecz wojny chciwy, prędko schodzić miała, Kiedy Eóg wieczny z nieba, gdzie przebywa, Co jaśniejszego (co od gwiazd bez mała Jest tak wysokie i podobno zbywa,

Jako się nisko ziemia na dół dała)

Spuścił wzrok z góry i we mgnieniu oka Wszytko, co świat ma, obejźrzał z wysoka.

8

Obejźrzał wszystko i w Syryjej święte Na chrześcijańskie oko skłonił pany