Konopnicka Na progu raju

POEZYE fi5

I. NA PROGU RAJU.

Dc coelo nudltum fecisti iudłcium; lerra trcmuil el quievlt*.

P*. 75, 9.

Upadł, jest słaby, twej uległ namowie.

Lecz mu jest dana

Moc postawienia stopy na twej głowie,

Moc, co jest gwałtem, a prawem się zowie, Moc — pana.

Upokorzona, skalana bez winy,

Wyjdziesz za progi

Domu twojego i twojej rodziny,

By nosić brzemię i panu dać syny Wśród drogi.

Podległą będziesz mężowi na ziemi Przez dnie żywota,

Choćby się czyny pohańbił nędznemi,

Choćby nad tobą i dziećmi twojerai Był jak sromota.

Stokroć on zaprze i czynem i słowem,

Żeś i ty człowiek.

Staniesz się jemu zdobyczą i łowera,

¹ »Z nłebn dałeś słyszeć sąd: ziemia zadrżała i zamilkła*. ■ommpc'1 »ofm »    5

Sen będzie trzymał w swcm jcństwic su rowem Twych powiek.

Ty — choćby silna — podlegniesz niemocy, Choćby duch — glinie.

Na świetle dni twych, na cieniu twych nocy Uczujesz jarzma zgrzyt i pięść przemocy W każdej godzinie.

Jego się śladów dzierż i jego cienia,

Choć gnana biczem.

Wszystko mu oddaj, do tchu, do imienia,

On będzie osią twojego istnienia,

Ty — niczem.

Idź! Próżno patrzysz, gdzie brama zamknięta Źrenicą łzawą.

Idź! Sama szyję podawaj w tc pęta,

Idź, niewolnico, przed panem swym zgięta:

— To prawo.