Obraz

Anna ()ni< himowska

Czy ty wiesz, mamusiu, żc ja jestem wróżką? — spytała pewnego dnia Kasia, popijając kakao.

Wiem, kochanie przytaknęła mamusia Była to mądra mamusia, której nie dziwiło byle co i nie wybuchała śmiechem za każdym razem, kiedy jej córeczka coś do niej mówiła.

Dzisiaj są andrzejki. Będziemy sohie wieczorem wróżyć — przypomniała Kasia i pobiegła na podwórko.

Kiedy wróciła, nie mogła założyć kapci, l)o trzymała się za guzik.

Widziałam kominiarza pochwaliła się. — Ale nic było żadnego pana w okularach, a bez niego nie wolno puścić guzika, bardzo mi było niewygodnie jeździć na rowerze...

Tu też nie ma pana w okularach powiedziała mamusia, ale Kasia włączyła telewizor i od razu zobaczyła dwóch.

No, to spełni się twoje życzenie uśmiechnęła się mamusia. — Wymyśliłaś sobie jakieś? — spytała, a Kasia kiwnęła tylko głową, że tak.

Kiedy zrobiło się już ciemno, stopiły stare świeczki, a potem wylały wosk przez dziurkę w kluczu do miski z. zimną wodą.

Zobacz! — krzyknęła Kasia, puszczając cień na ścianę. — Pies!

Gdzie? — zdziwiła się mamusia.

Moim zdaniem ptak.