P1010206 (2)

** pUMintrT a

• w tvm fipfdilf gotowi mi Mwt *nt wmumtnyw ^w    ^

w u. _Łt**Lu_(fl i n« dobro *woje licz* wszystkie *t»Jkt# sukcesy wpHemmych *^utorów Magicznych. J«N1 |vlku wykasuj* •>»< J«^W^ ^nowe Podejście ^do, T ¹ tn*tyki TWctyry romanlyimu najpełniej formułują #Wv\f* poetulaty władnie mówiąc o formie dramatycznej, j Rewidują formę dramatu historycznego o tematyce ••‘'teriMifeiej nie z dziejów starożytnych, jak to naj-esfAici miało miej*** w tragedii klasycznej, ale t historii Kuropy now«»*yłneJ, głównie zaś z dziejów oj czyś-! t)Vłt orty czym temat nic ma być krępowany więzami i ft'rm*|_l,_vrll| jedności czasu i miejsca (Stendhal, Radne, i ókakespeare, 1823).

S'» przeszkodzie do zrealizowania tych planów stały! główni dwa czynniki.'

1\ Cenzura była o wiele ostrzejsza dla utworu drama- I tycznego, jako wchodzącego w bezpośredni kontakt zel zbiorowym odbiorcą, niż dla utworu książkowego, i tym się tłumaczy fakt, że bardziej postępowy rodzaj roman- j ty.-nui (grupa Globe’u) wytworzył ciekawe, nie obliczone jedynie na wydanie książkowe i zupełnie się nie liczące z wymaganiami sceny utwory dramatyczne i (głównie Mćrimće'go Teatr Klary Gazul oraz tzw. przy-1 sfowia romantyczne).

2, Tragedia stanowi wielki repertuar teatralny i jest grywana wyłącznie przez oficjalny, subwencjonowany przez rząd teatr, jakim jest Komedia Francuska, która istnieje od r. 1680. Pielęgnowana tam jest i przekazywana sobie przez poszczególne generacje aktorskie sztuka stylowej interpretacji utworów klasycznych:

obowiązuje wydobycie witjfalkkii mittoni gicznych i wartości Hiftyrinirh tekstu, nlfhstny gest, śpiewne. melodyjne i petetytme iiruen wrelttitnit wiersza, które stanowi tajemnicę tawodową aktorów Komedii Francuskiej. Inne teatry paryskie, teatry buł* warowe, muszą się liczyć a upodobaniami odbiorcy, który płaci, i nie sięgają po wielki repertuar nie po* trafią go zagrab i nie może on przemówić do niewyrobionego kulturalnie widxa; specjalizują się więc w okresie romantyzmu w tanich wodewilach o niewybrednym humorze oraz w melodramatach opartych na gwałtownych, wstrząsających efektach uczuciowych i widowiskowych, wymagających odpowiedniej gry (gwałtowne gesty, przesadna mimika, realistyczne efekty głosowe, jak krzyk, jęk, płacz). Ten tzw. „rodzaj frenotyczny", utożsamiany niesłusznie z tendencjami romantycznymi w zakresie dramatu, nie cieszył się uznaniem krytyki i elitarnego odbiorcy, zaś aktorzy Komedii Francuskiej nie życzyli sobie zmieniać stylu swojej gry, który im zapewniał monopol w zakresie ich repertuaru, nie chcieli narażać swoich głosów dla wydobycia melodramatycznych efektów i nawet w pełni zwycięstwa romantyzmu zachowają się wobec niego nieufnie, gdyż będzie od nich wymagał całkowitego przestawienia techniki gry dla oddania namiętności ludzkich w sposób bardziej bezpośredni i szczery.

Romantycy zdawali sobie sprawę, że pełnym ich zwycięstwem, oficjalnym uznaniem ich kierunku ma być zdobycie pierwszej sceny Francji. Jasne też jest, dlaczego Hugo, od kiedy został właściwym przywódcą