P1020823 (2)

chyliliśmy lampkę wina. Na jej prośbę włączyłem telewizor i obejrzeliśmy powtórkę relacji z powitania Nowego Roku w Australii, kolejnych krajach Azji i Europy. Consu-eła wpadła w nastrój z lekka sentymentalny. Zebrało jej się na wspomnienia. Wspomnienia z dzieciństwa. O tym, jak ojciec zabiera! ją. jeszcze malutką, do opery. Opowiedziała mi leź o sprzedawcy kwiatów.

- W ubiegłą sobotę kupowałam z matką kwiaty na Madison Avenue. „Jaką ładną ma pani czapeczkę" - powiedział sprzedawca. Na to ja: „Noszę ją nie bez powodu". Zrozumiał natychmiast, zaczerwienił się, przeprosił, i dal mi za darmo tuzin róż. Sam więc widzisz, jak ludzie reagują na cudze nieszczęście. Bezradnością. Nikt nie wie, co powiedzieć ani co zrobić. Dlatego jestem ci niezmiernie wdzięczna.

Jak się czułem po jej wyjściu? Tej nocy najbardziej bolała mnie myśl, że ona leży samotnie w łóżku, trawiona paniką. Paniką śmierci. 1 co teraz będzie? Jak myślisz? Nie sądzę, aby poprosiła mnie o towarzyszenie jej do szpitala. Ucieszyła ją moja propozycja, ale gdy termin nadejdzie, pewnie odwiezie ją matka. Po prostu nie mogła usiedzieć w Nowym Jorku: udręczona, bała się iść na sylwestra, gdzie była zaproszona, i bała się zostać sama z tą udręką. Nie przypuszczam też, że zadzwoni do mnie, gdy wpadnie w panikę. Czekała na tę propozycję, ale z niej nie skorzysta.

Chyba że się mylę. Chyba że za dwa-trzy miesiące od dziś przyjdzie do mnie i powie, że chce się ze mną kochać. Że woli być ze mną niż z kimś młodym, bo jestem stary i sam daleki już od doskonałości. Że woli mnie, bo chociaż jeszcze całkiem nie wyschłem, to rozkład organiczny jest u mnie bardziej widoczny niż u tych kolegów z siłowni, którzy mieli szczęście nie narodzić się przed kadencją Koosevelta.

Ale czy ja będę do tego zdolny? Mimo podeszłego wieku nie spałem jeszcze z kobietą w ten sposób okaleczoną. Mogę wymienić tylko jedną, znaną przed laty, która w drodze do mojego mieszkania wyznała: „Muszę cl coś powiedzieć - przeszłam operację i mam tylko jedną pierś. Nie chciałabym, żebyś przeżył szok”. Nie, bez względu na to, jak czujesz się nieulękły, musisz przyznać szczerze, że perspektywa oglądania kobiety z jedną piersią nie brzmi zbyt zachęcająco, prawda? Zdołałem wówczas udać lekkie zdziwienie, pozornie bez związku z brakiem jej piersi, i nie okazując, jak mniemam, zdenerwowania, spróbowałem ją uspokoić, mówiąc: „Och, nie bądź niemądra, nie idziemy przecież do łóżka. Jesteśmy po prostu dobrymi przyjaciółmi i takimi, mam nadzieję, pozostaniemy” Spałem też raz z kobietą, która miała wielkie znamię barwy ciemnego wina między piersiami i częściowo na piersiach. Była przy tym wysokiego wzrostu. Metr osiemdziesiąt. Jedyna kobieta, którą mogłem pocałować, tylko wspiąwszy się na palce i wyciągnąwszy szyję. Od tego całowania dostałem skurczu w karku. Kiedy szliśmy do łóżka, zdjęła z siebie najpierw spódnicę i majtki, czego kobiety na ogół nie robią. Zazwyczaj zaczynają od bluzki i górnej części ciała. Ona jednak pozostała w sweterku i staniku. „Nie zdejmiesz stanika i sweterka?” - zapytałem. „Zdejmę - powiedziała - ale nie zdziw się za bardzo. Mam pewną wadę”. Próbowała zbagatelizować wyznanie uśmiechem. „Co to za wada, powiedz?” „Będziesz zaszokowany widokiem mojego biustu". „Nie przejmuj się. Pokaż”. Więc pokazała. A ja zareagowałem przesadnie. Zacząłem obcałowywać to znamię. Dotykać go. Bawić się nim. Przez grzeczność. Zęby oszczędzić jej zażenowania. Zapewniałem, że jest śliczne. Trudno w takich chwilach zachować umiar. Ale nie wolno tracić opanowania, działać histerycznie - trzeba postąpić z godno-